non esse dignitatis alicujus

1) достоинство

2) положение, звание (d. imperatoria Just; equestris Nep)

3) статный вид, мужественная осанка, представительность, благородная наружность (corporis Nep, Vtr; formae T, Su)

4) великолепие (domūs C; urbis Nep)

5) благородство, внушительность ( orationis T)

rătĭo, onis (abl. rationi, Lucr. 6, 66), f. [reor, ratus], a reckoning, account, calculation, computation.

Lit.

Sing.: Les. Nequaquam argenti ratio conparet tamen. Sta. Ratio quidem hercle adparet: argentum oichetai, Plaut. Trin. 2, 4, 15 sq.:

rationem putare... bene ratio accepti atque expensi inter nos convenit,

id. Most. 1, 3, 141; 146; cf.: ad calculos vocare amicitiam, ut par sit ratio acceptorum et datorum, Cic. Lael. 16, 58:

itur, putatur ratio cum argentario... Ubi disputata est ratio cum argentario,

Plaut. Aul. 3, 5, 53 sq.:

dextera digitis rationem computat,

id. Mil. 2, 2, 49:

magna ratio C. Verruci,

Cic. Verr. 2, 2, 77, § 188:

direptio ejus pecuniae, cujus ratio in aede Opis confecta est,

id. Phil. 5, 6, 16; cf.:

quibus in tabulis nominatim, ratio confecta erat, qui numerus domo exisset, etc.,... Quarum omnium rerum summa erat, etc.,

Caes. B. G. 1, 29: auri ratio constat: aurum in aerario est, the account agrees, i. e. is correct, Cic. Fl. 28, 69 (v. consto):

decumo post mense, ut rationem te dictare intellego,

to make the reckoning, Plaut. Am. 2, 2, 38 (al. ductare):

rationem ducere,

to make a computation, to compute, calculate, reckon, Cic. Verr. 2, 2, 52, § 129; so, rationem habere, to take an account, make a computation:

omnium proeliorum,

Caes. B. C. 3, 53; cf.:

hujus omnis pecuniae conjunctim ratio habetur,

id. B. G. 6, 19; and:

piratarum,

Cic. Verr. 2, 5, 28, § 71:

rationem inire,

to cast up, reckon, calculate, Caes. B. G. 7, 71, 4:

quattuor minae periere, ut ratio redditur,

Plaut. Men. 1, 3, 23; cf.:

tibi ego rationem reddam?

id. Aul. 1, 1, 6; id. Trin. 2, 4, 114:

rationem referre,

Cic. Verr. 2, 1, 39, § 98:

rationem repetere de pecuniis repetundis,

id. Clu. 37, 104: Py. Quanta istaec hominum summa est? Ar. Septem millia. Py. Tantum esse oportet:

recte rationem tenes,

Plaut. Mil. 1, 1, 47 et saep.:

drachumae, quas de ratione debuisti,

according to the account, id. Trin. 2, 4, 24:

grandem (pecuniam) quemadmodum in rationem inducerent, non videbant,

how they should bring it into their accounts, Cic. Verr. 2, 1, 41, § 106.—

Plur.: rationes putare argentariam, frumentariam, pabuli causa quae parata sunt;

rationem vinariam, oleariam, quid venierit, etc.,

Cato, R. R. 2, 5:

rationes ad aerarium continuo detuli... quas rationes si cognoris, intelleges, etc.,

Cic. Pis. 25, 61:

ut rationes cum publicanis putarent,

id. Att. 4, 11, 1:

rationes a colono accepit,

id. Caecin. 32, 94:

quid opus est? inquam. Rationes conferatis. Assidunt, subducunt, ad nummum convenit,

id. Att. 5, 21, 12:

rationes referre... rationes deferre,

id. Fam. 5, 20, 2:

Romani pueri longis rationibus assem Discunt in partes centum diducere,

Hor. A. P. 325 et saep.:

A RATIONIBVS,

an accountant, Inscr. Orell. 1494; 2973; 2986; 4173 et saep. (cf. ab).—

Transf.

A list, roll, register (rare):

cedo rationem carceris, quae diligentissime conficitur, quo quisque die datus in custodiam, quo mortuus, quo necatus sit,

Cic. Verr. 2, 5, 57, § 147:

rationes imperii, ab Augusto proponi solitas, sed a Tiberio intermissas, publicavit (sc. Caligula),

Suet. Calig. 16 ( = breviarium) totius imperii, id. Aug. 101 fin.:

rationarium imperii,

id. ib. 28.—

A sum, number (rare), Plaut. Trin. 2, 4, 11:

nunc lenonum et scortorum plus est fere Quam olim muscarum est. Ea nimia est ratio,

id. Truc. 1, 1, 49:

pro ratione pecuniae liberalius est Brutus tractatus quam Pompeius,

Cic. Att. 6, 3, 5; cf. II. B. 1. c. infra.—

A business matter, transaction, business; also, a matter, affair, in gen. (a favorite word of Cicero):

res rationesque eri Ballionis curo,

Plaut. Ps. 2, 2, 31:

res rationesque vestrorum omnium,

id. Am. prol. 4:

re ac ratione cum aliquo conjunctus,

Cic. Verr. 2, 2, 70, § 172:

de tota illa ratione atque re Gallicana inter se multa communicare,

id. Quint. 4, 15:

cum (Druides) in reliquis fere rebus, publicis privatisque rationibus, Graecis utantur litteris,

Caes. B. G. 6, 14 (metaphrast. pragmasi):

ratio nummaria,

Cic. Att. 10, 11, 2:

aeraria ratio,

id. Quint. 4, 15:

ratio domestica... bellica,

id. Off. 1, 22, 76:

quod ad popularem rationem attinet,

id. Fam. 1, 2, 4:

rationes familiares componere,

Tac. A. 6, 16 fin.:

fori judiciique rationem Messala suscepit,

Cic. Rosc. Am. 51, 149; cf.:

in explicandis rationibus rerum civilium,

id. Rep. 1, 8, 13:

rationes civitatis,

id. ib. 1, 6, 11:

quantos aestus habet ratio comitiorum... nihil fallacius ratione tota comitiorum,

id. Mur. 17, 35:

propter rationem Gallici belli,

id. Prov. Cons. 8, 19; so id. ib. 8, 14, 35:

ad omnem rationem humanitatis,

id. Mur. 31, 66: in hac ratione quid res, quid causa, quid tempus ferat, tu facillime perspicies, id. Fam. 1, 7, 6 fin.:

ad eam rationem existimabam satis aptam naturam meam,

id. Att. 9, 11, A, 1.—

Pregn.: meae (tuae, etc.) rationes, my ( thy, etc.) interest, my ( thy, etc.) advantage (cf. in Engl. to find one's account in any thing):

me ad ejus rationes adjungo, quem tu in meis rationibus tibi esse adjungendum putasti,

Cic. Fam. 1, 8, 2; cf.:

exemplum meis alienissimum rationibus,

id. Corn. Fragm. 1, 7 B. and K.:

consideres, quid tuae rationes postulent,

Sall. C. 44, 5: servitia repudiabat... alienum suis rationibus existimans videri causam civium cum servis fugitivis communicasse, inconsistent with his policy or interests, id. ib. 56, 5:

si meas rationes unquam vestrae saluti anteposuissem,

Cic. Red. ad Quir. 1, 1.

Trop., a reckoning, account, computation:

postquam hanc rationem cordi ventrique edidi,

presented this reckoning, Plaut. Aul. 2, 7, 12:

itidem hic ut Acheronti ratio accepti scribitur,

i.e. things are taken only, nothing is given back, id. Truc. 4, 2, 36:

nomen (comoediae) jam habetis, nunc rationes ceteras Accipite,

an account of the rest, id. Poen. prol. 55; cf.:

census quom sum, juratori recte rationem dedi,

id. Trin. 4, 2, 30; so,

rationem dare, for the more usual rationem reddere,

Varr. L. L. 6, § 86 Mull.; Cic. Verr. 2, 1, 36, § 92 Zumpt:

(argentarii) ratione utuntur,

make a reckoning, settle up, Plaut. Cas. prol. 27:

cum eam mecum rationem puto,

go into that calculation, think over the matter, id. ib. 3, 2, 25; cf.:

frustra egomet mecum has rationes puto,

Ter. Ad. 2, 1, 54:

(Medea et Atreus) inita subductaque ratione nefaria scelera meditantes,

Cic. N. D. 3, 29, 71:

quod posteaquam iste cognovit hanc rationem habere coepit,

to make the following calculation, reflection, id. Verr. 2, 5, 39, § 101; cf.: totius rei consilium his rationibus explicavit, ut si, etc.,... si, etc.,... sin, etc., drew the plan of the whole undertaking according to the following calculation, that if, etc., Caes. B. C. 3, 78;

and herewith cf.: rationem consilii mei accipite,

id. ib. 3, 86:

ut habere rationem possis, quo loco me convenias, etc.,

that you may calculate, Cic. Fam. 3, 6, 6:

semper ita vivamus, ut rationem reddendam nobis arbitremur,

id. Verr. 2, 2, 11, § 28; cf.:

nihil est, quod minus ferendum sit, quam rationem ab altero vitae reposcere eum, qui non possit suae reddere,

id. Div. in Caecil. 9, 28;

and with this cf.: si gravius quid acciderit, abs te rationem reposcent,

will call you to account, Caes. B. G. 5, 30: clarorum virorum atque magnorum non minus otii, quam negotii rationem exstare oportere, an account must be capable of being given, Cato ap. Cic. Planc. 27, 66:

tam otii quam negotii rationem reddere majores censuisse,

Col. 11 fin.: eam condicionem esse imperandi, ut non aliter ratio constet, quam si uni reddatur, that the account is not correct unless, etc., Tac. A. 1, 6 fin.:

mirum est quam singulis diebus in urbe ratio aut constet aut constare videatur,

Plin. Ep. 1, 9, 1; 1, 5, 16 et saep.; cf. Just. praef. 5.—

Transf.

Relation, reference, respect to a thing:

(agricolae) habent rationem cum terra, quae nunquam recusat imperium,

have an account, have to do, have dealings with the earth, Cic. Sen. 15, 51; cf.:

ubi ratio cum Orco habetur,

Varr. R. R. 1, 4, 3;

for which: ubi sit cum Orco ratio ponenda,

Col. 1, 3, 2:

cum omnibus Musis rationem habere cogito,

Cic. Att. 2, 5, 2:

cum hac (muliere) aliquid adulescentem hominem habuisse rationis,

id. Cael. 20, 50; cf. id. Verr. 2, 2, 77, § 190. omnes, quibuscum ratio huic aut est aut fuit, assunt, defendunt, id. Quint. 23, 75; cf.

. quae ratio tibi cum eo intercesserat?

id. Rosc. Com. 14, 41:

pacis vero quae potest esse cum eo ratio, in quo est incredibilis crudelitas, fides nulla?

id. Phil. 4, 6, 14:

quod si habenda cum M. Antonii latrocinio pacis ratio fuit, etc.,

id. ib. 12, 7, 17:

fontes ad nostrorum annalium rationem veteres, ad ipsorum sane recentes,

in respect to our annals, id. Brut. 13, 49.—

Pregn., a respect, regard, concern, consideration, care for a thing (usu. in the connection habere and ducere alicujus rei rationem): ad hanc rationem quoniam maximam vim natura habet, fortuna proximam: utriusque omnino habenda ratio est in deligendo genere vitae, Cic. Off. 1, 33, 120:

quorum (civium Romanorum) nobis pro vestra sapientia, Quirites, habenda est ratio diligenter,

id. Imp. Pomp. 7, 17:

(deos) piorum et impiorum habere rationem,

id. Leg. 2, 7, 15:

cujus absentis rationem haberi proximis comitiis populus jussisset,

Caes. B. C. 1, 9; so,

absentis,

id. ib. 1, 32; 3, 82 fin.:

sauciorum et aegrorum habita ratione,

id. ib. 3, 75:

moneret, frumenti rationem esse habendam,

Hirt. B. G. 8, 34;

so (al. frumentandi), rationem habere,

Caes. B. G. 7, 75 Oud.; cf. id. ib. 7, 71:

alicujus vel dignitatis vel commodi rationem non habere,

Cic. de Or. 2, 4, 17: ut summae rei publicae rationem habeamus, Pompeius ap. Cic. Att. 8, 12, c, 3:

alicujus salutis rationem habere,

i. e. to regard, care for, be concerned about, Caes. B. G. 7, 71; so id. B. C. 1, 20:

turpissimae fugae rationem habere,

id. ib. 2, 31:

ut in ceteris habenda ratio non sui solum sed etiam aliorum, sic, etc.,

Cic. Off. 1, 39, 139:

proinde habeat rationem posteritatis et periculi sui,

Caes. B. C. 1, 13:

habere nunc se rationem officii pro beneficiis Caesaris,

id. B. G. 5, 27:

non ullius rationem sui commodi ducit,

Cic. Rosc. Am. 44, 128:

cum hujusce periculi tum ceterorum quoque officiorum et amicitiarum ratio,

id. Clu. 42, 117:

omnis hac in re habenda ratio et diligentia est, ut, etc.,

id. Lael. 24, 89; cf.:

didici ex tuis litteris, te omnibus in rebus habuisse rationem, ut mihi consuleres,

id. Fam. 3, 5, 1:

habeo rationem, quid a populo Romano acceperim,

bring into consideration, consider, id. Verr. 2, 5, 14, § 36:

ut habere rationem possis, quo loco me salva lege Cornelia convenias, ego veni, etc.,

id. Fam. 3, 6, 6:

neque illud rationis habuisti, eam provinciam ad summam stultitiam nequitiamque venisse,

id. Verr. 2, 5, 15, § 38; cf.:

hoc rationis habebant, facere eos nullo modo posse, ut, etc.,

id. ib. 2, 2, 29, e70.—

Relation to a thing, i. e.

Subject., course, conduct, procedure, mode, manner, method, fashion, plan, etc. (cf. consilium):

nunc sic rationem incipissam, hanc instituam astutiam, ut, etc.,

Plaut. Mil. 2, 2, 82; cf. id. ib. 3, 1, 175 sqq.:

ubi cenas hodic, si hanc rationem instituis?

Plaut. Stich. 3, 1, 26; id. Truc. 1, 1, 3:

tua ratio est, ut secundum binos ludos mihi respondere incipias: mea, ut ante primos ludos comperendinem. Ita fiet, ut tua ista ratio existimetur astuta, meum hoc consilium necessarium,

Cic. Verr. 1, 11, 34; cf.:

ratio viaque defensionis,

id. Verr. 2, 5, 1, § 4:

itaque in praesentia Pompeii insequendi rationem omittit,

Caes. B. C. 1, 30:

mea autem ratio in dicendo haec esse solet, ut, etc.,

Cic. de Or. 2, 72, 292:

haec in philosophia ratio contra omnia disserendi,

id. N. D. 1, 5, 11:

dicendi,

id. Or. 32, 114; id. de Or. 3, 15, 56; cf.:

aliquot ante annis inita ratio est, ut, etc.,

id. Rep. 2, 36, 61:

ut, quo primum occurreretur, vix ratio iniri possit,

Caes. B. G. 7, 24:

quia reponendarum (tegularum) nemo artifex inire rationem potuerit,

Liv. 42, 3 fin. —In plur.:

hoc aditu laudis non mea me voluntas sed meae vitae rationes ab ineunte aetate susceptae prohibuerunt,

plan of life, Cic. Imp. Pomp. 1, 1:

de rationibus rerum publicarum aut constituendarum aut tuendarum,

id. Rep. 1, 6, 11.—

Object., relation, condition, nature, kind, sort, fashion, way, etc. (cf. modus):

sed ratio ordoque agminis aliter se habebat ac Belgae ad Nervios detulerant,

Caes. B. G. 2, 19; cf.:

ut rei militaris ratio atque ordo postulabat,

id. ib. 2, 22; so,

rei militaris,

id. ib. 4, 23:

ratio atque usus belli,

the art and practice of war, id. ib. 4, 1; id. B. C. 1, 76 fin.; 2, 18; 3, 17 et saep. al.; cf.:

novae rationes bellandi,

id. ib. 3, 50:

ratio equestris proelii,

id. B. G. 5, 16:

quorum operum haec erat ratio, etc.,

id. B. C. 1, 25; cf.: rationem pontis hanc instituit;

tigna bina, etc.,

id. B. G. 4, 17:

serpit per omnium vitas amicitia, nec ullam aetatis degendae rationem patitur esse expertem sui,

Cic. Lael. 23, 87; cf.:

ita ratio comparata est vitae naturaeque nostrae, ut, etc.,

id. ib. 27, 101; id. Ac. 2, 43, 132:

civitas (Platonis) non quae possit esse, sed in qua ratio rerum civilium perspici posset,

id. Rep. 2, 30, 52 init.; cf.:

reliqui disseruerunt de generibus et de rationibus civitatum,

id. ib. 2, 11, 22;

1, 8, 13: quam creberrimis litteris faciam ut tibi nota sit omnis ratio dierum atque itinerum meorum,

id. Fam. 3, 5, 4: quoniam eadem est ratio juris in utroque, id. Rep. 3, 12, 21; cf.:

haec eadem ratio est in summa totius Galliae,

Caes. B. G. 6, 11 fin.:

ab nostris eadem ratione, qua pridie, resistitur,

id. ib. 5, 40; id. B. C. 3, 100; cf. id. ib. 3, 101:

docet, longe alia ratione esse bellum gerendum atque antea sit gestum,

id. B. G. 7, 14:

hoc si Romae fieri posset, certe aliqua ratione expugnasset iste,

Cic. Verr. 2, 2, 52, ee130:

quid refert, qua me ratione cogatis?

id. Lael. 8, 26:

quod fuit illis conandum atque omni ratione efficiendum,

Caes. B. C. 1, 65 fin.; 1, 67 fin.:

simili ratione Pompeius in suis castris consedit,

id. ib. 3, 76:

auxilium ferri nulla ratione poterat,

id. ib. 1, 70:

nec quibus rationibus superare possent, sed quem ad modum uti victoria deberent, cogitabant,

id. ib. 3, 83 fin.; 3, 58; 3, 18 fin. et saep.—

With gen. of a subst. in circumlocution for the subst. itself (v. Zumpt, Gram. §

678): vereor ne oratio mea aliena ab judiciorum ratione esse videatur,

Cic. Verr. 2, 4, 49, ee109:

multa autem propter rationem brevitatis praetermittenda,

id. ib. 2, 1, 40, ee

103: quantas perturbationes et quantos aestus habet ratio comitiorum?

id. Mur. 17, 35:

nihil fallacius ratione tota comitiorum,

id. ib. 17, 36:

praedicere tempestatum rationem et praedonum,

id. ib. 2, 4:

tota ratio talium largitionum genere vitiosa est,

id. Off. 2, 17, 60.—

Pregn., that faculty of the mind which forms the basis of computation and calculation, and hence of mental action in general, i. e. judgment, understanding, reason: duplex est vis animorum atque natura: una pars in appetitu posita est, quae est hormê Graece, quae hominem huc et illuc rapit;

altera in ratione, quae docet et explanat, quid faciendum, quid fugiendum sit. Ita fit, ut ratio praesit, appetitus obtemperet,

Cic. Off. 1, 28, 101:

homo, quod rationis est particeps, per quam consequentia cernit, causas rerum videt earumque progressus et quasi antecessiones non ignorat, similitudines comparat rebusque praesentibus adjungit atque annectit futuras, facile totius vitae cursum videt ad eamque degendam praeparat res necessarias. Eademque natura vi rationis hominem concilia homini et ad orationis et ad vitae societatem, etc.,

id. ib. 1, 4, 11 sq.:

haud scio, an melius fuerit, humano generi motum istum celerem cogitationis, acumen, sollertiam, quam rationem vocamus, non dari omnino quam tam munifice et tam large dari, etc.,

id. N. D. 2, 27, 69:

lex est ratio summa, insita in natura, quae jubet ea, quae facienda sunt, prohibetque contraria. Eadem ratio, cum est in hominis mente confirmata et confecta, lex est,

id. Leg. 1, 6, 18:

ut, quos ratio non posset, eos ad officium religio duceret,

id. N. D. 1, 42, 118:

mens et ratio et consilium in senibus est,

id. Sen. 19, 67; cf. Liv. 28, 28:

si pudor quaeritur, si probitas, si fides, Mancinus haec attulit, si ratio, consilium, prudentia, Pompeius antistat,

Cic. Rep. 3, 18, 28; cf. id. Quint. 16, 53; and:

si ratio et prudentia curas aufert,

Hor. Ep. 1, 11, 25:

quibus in rebus temeritas et casus, non ratio nec consilium valet,

Cic. Div. 2, 41, 85; cf.:

illa de urbis situ revoces ad rationem quae a Romulo casu aut necessitate facta sunt,

id. Rep. 2, 11, 22; and:

moneo ut agentem te ratio ducat, non fortuna,

Liv. 22, 39 fin.: mulier abundat audacia;

consilio et ratione deficitur,

Cic. Clu. 65, 184:

Ariovistum magis ratione et consilio quam virtute vicisse. Cui rationi contra homines barbaros locus fuisset, etc.,

Caes. B. G. 1, 40: arma amens capio;

nec sat rationis in armis,

Verg. A. 2, 314:

rationis egens,

id. ib. 8, 299 et saep.:

iracundia dissidens a ratione,

Cic. Rep. 1, 38, 60:

majora quam hominum ratio consequi possit,

id. ib. 1, 10, 15:

quantum ratione provideri poterat,

Caes. B. G. 7, 16 fin.:

quantumque in ratione esset, exploratum habuit,

Hirt. B. G. 8, 6 init.:

nec majore ratione bellum administrari posse,

Caes. B. C. 7, 21:

minari divisoribus ratio non erat,

it was not reasonable, was contrary to reason, Cic. Verr. 1, 9, 24; so, nulla ratio est, with an objectclause, id. Caecin. 5, 15; so,

too, minime rationis est,

Col. 3, 5, 3; cf. with dat.:

Vitellianus exercitus, cui acquiescere Cremonae ratio fuit,

which, as reason dictated, ought to have rested at Cremona, Tac. H. 3, 22:

quod domi te inclusisti, ratione fecisti,

reasonably, sensibly, judiciously, Cic. Att. 12, [p. 1527] 14, 3.—

The reasonable cause of a thing, a ground, motive, reason:

ratio est causa, quae demonstrat, verum esse id, quod intendimus, brevi subjectione. Rationis confirmatio est ea, quae pluribus argumentis corroborat breviter expositam rationem,

Auct. Her. 2, 18, 28:

quid tandem habuit argumenti aut rationis res, quamobrem, etc.,

Cic. Verr. 2, 2, 47, § 115; cf.:

nostra confirmare argumentis ac rationibus: deinde contraria refutare,

id. de Or. 2, 19, 80:

noverit orator argumentorum et rationum locos,

id. Or. 14, 44 (v. also argumentum):

si mei consilii causam rationemque cognoverit,

id. Div. in Caecil. 1, 1; cf.:

ad eam sententiam cum reliquis causis haec quoque ratio eos deduxit, quod, etc.,

Caes. B. G. 2, 10 fin.:

quam habet rationem, non quaero aequitatis, sed ipsius improbitatis atque impudentiae?... facti, si non bonam, at aliquam rationem afferre,

Cic. Verr. 2, 3, 85, e196; cf.:

deinde nihil rationis affert, quamobrem, etc.,

id. Caecin. 33, 96:

non deest hoc loco copia rationum, quibus docere velitis, humanas esse formas deorum: primum quod, etc.... deinde quod, etc.... tertiam rationem affertis, quod, etc.,

id. N. D. 1, 27, 76:

et quidem, cur sic opinetur, rationem subicit,

id. Div. 2, 50, 104:

idcirco minus existimo te nihil nisi summa ratione fecisse,

id. Att. 8, 11, D, §

5: nunc non modo agendi rationem nullam habeo, sed ne cogitandi quidem,

id. Fam. 4, 13, 3:

rationes in ea disputatione a te collectae vetabant me rei publicae penitus diffidere,

id. Fam. 5, 13, 3; cf. id. Ac. 2, 36, 116:

rationibus conquisitis de voluptate et dolore disputandum putant,

id. Fin. 1, 9, 31; cf.:

quod cum disputando rationibusque docuisset,

id. Rep. 1, 16, 25:

his rationibus tam certis tamque illustribus opponuntur ab his, qui contra disputant primum labores, etc.,

id. ib. 1, 3, 4 et saep.:

num parva causa aut prava ratio est?

reason, excuse, Ter. Eun. 3, 5, 27.—

In rhet., a showing cause, argument, reasoning in support of a proposition:

ratio est, quae continet causam, quae si sublata sit, nihil in causa controversiae relinquatur, hoc modo: Orestes si accusetur matricidii, nisi hoc dicat, Jure feci, illa enim patrem meum occiderat, non habet defensionem,

Cic. Inv. 1, 13, 18:

ad propositum subjecta ratio, et item in distributis supposita ratio,

id. de Or. 3, 54, 207; cf. Quint. 3, 11, 4; 5, 14, 1; 16; 7, 8, 3.—

Reasonableness, reason, propriety, law, rule, order, conformity, etc.:

in omnibus, quae ratione docentur et via, primum constituendum est, quid quidque sit, etc.,

in a reasonable, regular manner, Cic. Or. 33, 116; cf.:

ut ratione et via procedat oratio,

id. Fin. 1, 9, 29:

modo et ratione aliquid facere (along with recte atque ordine facere),

id. Quint. 7, 28; cf.:

quae res Nec modum habet neque consilium, ratione modoque Tractari non vult,

Hor. S. 2, 3, 266:

nihil est, quod ratione et numero moveri possit sine consilio,

Cic. N. D. 2, 16, 43:

intervallis imparibus, sed tamen pro rata parte ratione distinctis,

divided proportionally by rule, id. Rep. 6, 18, 18; cf.:

ex summis et infimis et mediis interjectis ordinibus ut sonis moderata ratione civitas concinit,

in symmetrical proportion, id. ib. 2, 42, 69:

in quo defuit fortasse ratio, sed tamen vincit ipsa rerum publicarum natura saepe rationem,

order, system, id. ib. 2, 33, 57;

5, 5, 7: declinatio si cum ratione fiet,

reasonably, id. Tusc. 4, 6, 13:

ratio et distributio,

a reasonable division, Q. Cic. Pet. Cons. 1, 1.—

A theory, doctrine, or system based upon reason; science, and (less freq.), subject., knowledge:

erat enim tunc haec nova et ignota ratio, solem lunae oppositum solere deficere,

Cic. Rep. 1, 16, 25; cf.:

nova et a nobis inventa ratio,

id. ib. 1, 8, 13;

2, 39, 66: si animum contulisti in istam rationem et quasi artem,

id. ib. 1, 23, 37; cf.:

omnes tacito quodam sensu sine ulla arte aut ratione, quae sint in artibus ac rationibus recta ac prava dijudicant,

id. de Or. 3, 50, 195; id. Brut. 74, 258:

continet enim totam hanc quaestionem ea ratio, quae est de natura deorum,

id. Div. 1, 51, 117:

Epicuri ratio, quae plerisque notissima est,

doctrine, system, philosophy, id. Fin. 1, 5, 13; cf.:

Stoicorum ratio disciplinaque,

id. Off. 3, 4, 20:

Cynicorum ratio,

id. ib. 1, 41, 148; so id. Fin. 3, 20, 68: ratio vivendi... ratio civilis et disciplina populorum, the art of living... statesmanship, id. Rep. 3, 3, 4; cf.:

etiamsi cui videbitur illa in optimis studiis et artibus quieta vitae ratio beatior, haec civilis laudabilior est certe et illustrior,

id. ib. 3, 3, 4:

improba navigii ratio tum caeca jacebat,

Lucr. 5, 1004: saltationis ac musicae rationis studiosi, Col. prooem. e3 al.—Subject., knowledge:

si qua (est in me) exercitatio dicendi aut si hujus rei ratio aliqua, ab optimarum artium studiis ac disciplina profecta,

Cic. Arch. 1, 1.—

A view or opinion resting upon reasonable grounds:

mea sic est ratio,

Ter. Ad. 1, 1, 43; cf.:

inventus est nemo, cujus non haec et sententia esset et oratio, non esse metuendum, etc.... Haec cum omnes sentirent et cum in eam rationem pro suo quisque sensu ac dolore loqueretur,

Cic. Verr. 2, 1, 27, § 68 sq.; and with this cf. id. Att. 1, 11, 1:

cujus ratio etsi non valuit,

Nep. Milt. 3, 6 (just before: hujus cum sententiam plurimi essent secuti).—

In philos. lang., a production of proof, argumentation, reasoning: (Epicurus) tollit definitiones; nihil de dividendo ac partiendo docet;

non, quo modo efficiatur concludaturque ratio, tradit,

Cic. Fin. 1, 7, 22; cf. id. Div. 2, 10, 25; id. de Or. 2, 38, 158:

ratio ipsa coget, et ex aeternitate quaedam esse vera et ea non esse nexa causis aeternis, etc.,

id. Fat. 16, 38; cf.:

ergo, ubi tyrannus est, ibi non vitiosam ut heri dicebam, sed, ut nunc ratio cogit, dicendum est, plane nullam esse rem publicam,

id. Rep. 3, 31, 43.

rĕ-linquo, līqui, lictum, 3, v. a.

(With the idea of the re predominating.) To leave behind (cf. desero, omitto).

In gen., to leave behind by removing one's self; to leave, move away from; to leave, abandon (a person or thing).

Lit.:

puerum apud matrem domi,

Plaut. Men. prol. 28:

ipse abiit foras, me reliquit pro atriensi in sedibus,

id. Poen. 5, 5, 4:

me filiis Relinquont quasi magistrum,

Ter. Phorm. 1, 2, 22:

dicerent non me plane de provinciā decessisse, quoniam alterum me reliquissem,

Cic. Fam. 2, 15, 4:

C. Fabium legatum cum legionibus II. castris praesidio relinquit,

Caes. B. G. 7, 40:

cum me servum in servitute pro te hic reliqueris,

Plaut. Capt. 2, 3, 75; cf. id. ib. 5, 1, 18:

fratrem, sc. in provinciā,

Cic. Fam. 2, 15, 4:

post tergum hostem relinquere,

Caes. B. G. 4, 22; cf. id. ib. 7, 11:

ille omnibus precibus petere contendit, ut in Galliā relinqueretur,

might be left behind, id. ib. 5, 6:

greges pecorum... sub opacā valle reliquit,

Ov. M. 11, 277 et saep.:

ea causa miles hic reliquit symbolum,

Plaut. Ps. 1, 1, 53:

hic exemplum reliquit ejus,

id. ib. 2, 2, 56:

(Hecuba) Hectoris in tumulo canum de vertice crinem... relinquit,

leaves behind, Ov. M. 13, 428:

(cacumina silvae) limum tenent in fronde relictum,

left behind, remaining, id. ib. 1, 347.— To leave behind one's self by moving away:

longius delatus aestu, sub sinistrā Britanniam relictam conspexit,

Caes. B. G. 5, 8:

jamque hos, jamque illos, populo mirante, relinquit,

Sil. 16, 503; cf. in pass., to remain or be left behind, Lucr. 5, 626.—

Trop.: hanc eram ipsam excusationem relicturus ad Caesarem, was about to leave behind me just this excuse (for my departure), Cic. Att. 9, 6, 1:

aculeos in animis,

id. Brut. 9, 38:

quod coeptum est dici, relinquitur in cogitatione audientium,

Auct. Her. 4, 30, 41:

aetate relictā,

Ov. M. 7, 170:

repetat relicta,

Hor. Ep. 1, 7, 97.—

Of rank or merit: (Homerus) omnes sine dubio et in omni genere eloquentiae procul a se reliquit,

Quint. 10, 1, 51.—

In partic.

To leave behind one by death; to leave, bequeath, etc.

Lit.:

ea mortua est: reliquit filiam adulescentulam,

Ter. Heaut. 3, 3, 41:

cum pauper cum duobus fratribus relictus essem,

Varr. R. R. 3, 16, 2; cf.:

pauper jam a majoribus relictus,

Nep. Epam. 2, 1:

agri reliquit ei non magnum modum,

Plaut. Aul. prol. 13:

heredem testamento reliquit hunc P. Quintium,

Cic. Quint. 4, 15:

cum ei testamento sestertiūm milies relinquatur,

id. Off. 3, 24, 93:

non, si qui argentum omne legavit, videri potest signatam quoque pecuniam reliquisse,

Quint. 5, 11, 33:

qui mihi reliquit haec quae habeo omnia,

Ter. Eun. 1, 2, 40:

cedo, quid reliquit Phania,

id. Hec. 3, 5, 8 and 13:

fundos decem et tres reliquit,

Cic. Rosc. Am. 7, 20:

aliquantum aeris alieni,

id. Quint. 4, 15:

servus aut donatus aut testamento relictus,

Quint. 5, 10, 67:

alicui arva, greges, armenta,

Ov. M. 3, 585:

se testamento liberum relictum,

Dig. 21, 1, 17, § 16.—

Trop., to leave, leave behind one:

consiliorum ac virtutum nostrarum effigiem,

Cic. Arch. 12, 30:

qui sic sunt, haud multum heredem juvant, Sibi vero hanc laudem relinquont: vixit, dum vixit, bene,

Ter. Hec. 3, 5, 11:

rem publicam nobis,

Cic. Rep. 1, 46, 70; cf.:

statum civitatis,

id. ib. 1, 21, 34; id. Par. 1, 2, 10:

opus alicui,

id. Rep. 1, 22, 35: memoriam [p. 1558] aut brevem aut nullam, id. Off. 2, 16, 55:

monumentum audaciae suae aeternum,

id. Verr. 2, 1, 49, § 129:

quae scripta nobis summi ex Graeciā sapientissimique homines reliquerunt,

id. Rep. 1, 22, 35:

scriptum in Originibus,

id. Brut. 19, 75:

scripta posteris,

Quint. 1, praef. 1:

in scriptis relictum,

Cic. de Or. 2, 46, 194:

orationes reliquit et annales,

id. Brut. 27, 106:

duo tantum volumina,

Suet. Gram. 7:

librum de suis rebus imperfectum,

id. ib. 12; cf.:

si non omnia vates Ficta reliquerunt,

Ov. M. 13, 734:

pater, o relictum Filiae nomen,

Hor. C. 3, 27, 34.—

To leave a thing behind; to leave remaining; to allow or permit to remain, to let remain, leave; pass., to be left, to remain.

Lit.:

nihil relinquo in aedibus, Nec vas, nec vestimentum,

Ter. Heaut. 1, 1, 88:

multis autem non modo granum nullum, sed ne paleae quidem ex omni fructu atque ex annuo labore relinquerentur,

Cic. Verr. 2, 3, 48, § 114:

nihil de tanto patrimonio,

id. Rosc. Am. 3, 10:

equitatus partem illi adtribuit, partem sibi reliquit,

Caes. B. G. 7, 34:

angustioribus portis relictis,

id. ib. 7, 70;

41: unam (filiam) minimamque relinque,

leave to me, Ov. M. 6, 299:

jam pauca aratro jugera regiae Moles relinquent,

Hor. C. 2, 15, 2:

dapis meliora relinquens,

id. S. 2, 6, 89:

magis apta tibi tua dona relinquam,

id. Ep. 1, 7, 43:

haec porcis hodie comedenda relinquis,

id. ib. 1, 7, 19; cf.:

habitanda fana Apris reliquit,

id. Epod. 16, 20:

relinquebatur una per Sequanos via,

remained, Caes. B. G. 1, 9; cf.:

unā ex parte leniter acclivis aditus relinquebatur,

id. ib. 2, 29:

se cum paucis relictum videt,

Sall. C. 60, 7:

nec aliud dicionis Atheniensium praeter ipsam urbem reliquit,

Just. 5, 7, 3.—

Trop.:

quasi corpori reliqueris Tuo potestatem coloris ulli capiendi mala,

Plaut. Truc. 2, 2, 37:

quam igitur relinquis populari rei publicae laudem?

Cic. Rep. 3, 35, 48:

ut vobis non modo dignitatis retinendae, sed ne libertatis quidem recuperandae spes relinquatur,

id. Agr. 1, 6, 17:

ceterorum sententiis semotis, relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio,

id. Fin. 2, 14, 44; cf.:

ne qua spes in fugā relinqueretur,

Caes. B. G. 1, 51:

nullā provocatione ad populum contra necem et verbera relicta,

Cic. Rep. 2, 37, 62; Hor. S. 1, 10, 51:

quis igitur relictus est objurgandi locus?

Ter. And. 1, 1, 127; cf.:

nihil est preci loci relictum,

id. ib. 3, 4, 22; id. Phorm. 3, 3, 14;

and, in another sense: plane nec precibus nostris nec admonitionibus relinquit locum,

i. e. he leaves no occasion for them, renders them superfluous, Cic. Fam. 1, 1, 2:

ne cui iniquo relinqueremus vituperandi locum,

id. Q. Fr. 2, 4, 1:

Aedui nullum sibi ad cognoscendum spatium relinquunt,

Caes. B. G. 7, 42:

spatium deliberandi,

Nep. Eun, 12, 3:

vita turpis ne morti quidem honestae locum relinquit,

Cic. Quint. 15, 49; Plaut. Cas. 2, 3, 33; cf. Cic. Brut. 72, 253 (v. Bernhardy ad loc.):

vita relicta est tantum modo,

Ov. P. 4, 16, 49:

quod munitioni castrorum tempus relinqui volebat,

Caes. B. G. 5, 9 fin.:

mihi consilium et virtutis vestrae regimen relinquite,

Tac. H. 1, 84:

suspicionem alicui relinquere,

Suet. Caes. 86:

aliquem veniae vel saevitiae alicujus,

Tac. H. 1, 68 fin.:

aliquem poenae,

Plin. Ep. 2, 11, 20:

aliquem poenae,

Ov. M. 7, 41: leto, poenaeque, id. id. 14, 217; cf.:

urbem direptioni et incendiis,

to give up, surrender, abandon, Cic. Fam. 4, 1, 2:

neu relinquas hominem innocentem ad alicujus tui dissimilis quaestum,

do not leave, id. ib. 13, 64:

aliquid in alicujus spe,

id. Div. in Caecil. 8, 26; cf. id. ib. 4, 16. — Poet., with obj.-clause:

(metus) Omnia suffundens mortis nigrore, neque ullam Esse voluptatem liquidam puramque relinquit,

Lucr. 3, 40; 1, 703; Ov. M. 14, 100:

dum ex parvo nobis tantundem haurire relinquas,

Hor. S. 1, 1, 52; Sil. 3, 708: nihil relinquitur nisi fuga, there is nothing left, nothing remains, but, etc., Att. ap. Cic. Att. 9, 10, 6:

relinquitur illud, quod vociferari non destitit, non debuisse, etc.,

Cic. Fl. 34, 85; cf.:

mihi nihil relicti quicquam aliud jam esse intellego,

Plaut. Merc. 3, 4, 81.— Impers. relinquitur, with ut (Zumpt, Gram. §

621): relinquitur, ut, si vincimur in Hispaniā, quiescamus,

it remains, that, Cic. Att. 10, 8, 2; cf.: relinquebatur, ut neque longius ab agmine legionum discedi Caesar pateretur, Caes. B. G. 5, 19 fin. — In a logical conclusion: relinquitur ergo, ut omnia tria genera sint causarum, hence it follows that, etc., Cic. Inv. 1, 9, 12; id. Div. 2, 5, 14.—

With double predicate, to leave a thing behind in a certain state; to leave, let remain, suffer to be, etc.:

eum Plautus locum Reliquit integrum,

has left untouched, Ter. Ad. prol. 10:

praesertim cum integram rem et causam reliquerim,

have left unaltered, Cic. Att. 5, 21, 13; cf.:

Scaptius me rogat, ut rem sic relinquam,

id. ib. 5, 21, 13, §

12: Morini, quos Caesar in Britanniam proficiscens pacatos reliquerat,

Caes. B. G. 4, 37; cf.:

amici, quos incorruptos Jugurtha reliquerat,

Sall. J. 103, 2:

reliquit (eam) Incertam et tristi turbatam volnere mentis,

Verg. A. 12, 160:

(naves) in litore deligatas ad ancoram relinquebat,

Caes. B. G. 5, 9:

erat aeger in praesidio relictus,

id. ib. 6, 38:

in mediis lacerā nave relinquor aquis,

Ov. P. 2, 3, 28:

quod insepultos reliquissent eos, quos, etc.,

Cic. Rep. 4, 8, 26; 2, 11, 21:

aliquid incohatum,

id. ib. 1, 35, 55; cf.:

inceptam oppugnationem,

to give up, abandon, quit, Caes. B. G. 7, 17:

incoepta fila,

Ov. M. 6, 34:

infecta sacra,

id. ib. 6, 202:

opus incoeptum,

id. A. A. 2, 78:

verba imperfecta,

id. H. 13, 13:

pro effectis relinquunt, vixdum incohata,

Quint. 5, 13, 34:

aliquid injudicatum,

id. 10, 1, 67:

aliquid neglectum,

id. 1, 1, 29:

incertum,

id. 2, 10, 14:

tantas copias sine imperio,

Caes. B. G. 7, 20 init.; cf.:

sine ture aras,

Ov. M. 8, 277:

verbum in ambiguo,

Lucr. 4, 1137:

mulierem nullam nominabo: tantum in medio relinquam,

Cic. Cael. 20, 48; cf.:

correptio in dubio relicta,

Quint. 7, 9, 13.

(With the idea of the verb predominant.) To leave behind one, to leave, go away from; to forsake, abandon, desert a person or thing.

In gen.

Lit.:

ubi illaec obsecrost quae me hic reliquit,

Plaut. Truc. 2, 6, 32: relinquamus nebulonem hunc, Scip. Afr. ap. Gell. 4, 18, 3; cf.:

non ego te hic lubens relinquo neque abeo abs te,

Plaut. Am. 1, 3, 33:

domum propinquosque reliquisse,

Caes. B. G. 1, 44; cf. id. ib. 1, 30:

relictis locis superioribus,

Hirt. B. G. 8, 36:

loci relinquendi facultas,

Caes. B. G. 3, 4 fin.:

Ilio relicto,

Hor. C. 1, 10, 14:

urbes,

id. ib. 2, 20, 5:

moenia,

id. Epod. 17, 13:

litus relictum Respicit,

Ov. M. 2, 873:

Roma relinquenda est,

id. Tr. 1, 3, 62:

colles clamore relinqui (sc.: a bubus),

were left behind, Verg. A. 8, 216 Wagn.:

limen,

id. ib. 5, 316:

mensas,

id. ib. 3, 213:

dominos,

Cat. 61, 51:

volucres Ova relinquebant,

Lucr. 5, 802 et saep.—

Trop.: me somnu' reliquit, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 52 Vahl.); cf.:

quem vita reliquit,

Lucr. 5, 63: reliquit aliquem vita, for to die, Ov. M. 11, 327:

ubi vita tuos reliquerit artus,

id. Ib. 339;

for which, also, reversely: animam relinquam potius, quam illas deseram,

Ter. Ad. 3, 4, 52; so,

vitam,

Verg. G. 3, 547; cf. Tac. A. 4, 34:

lucem,

Verg. A. 4, 452:

lumen vitale,

Ov. M. 14, 175:

consitus sum senectute, vires Reliquere,

Plaut. Men. 5, 2, 6:

aliquem animus,

id. Mil. 4, 8, 37; Caes. B. G. 6, 38:

animus reliquit euntem,

Ov. M. 10, 459:

aliquem anima,

Nep. Eum. 4, 2:

ab omni honestate relictus,

abandoned, destitute of, Cic. Rab. Perd. 8, 23:

ab alterā (quartanā) relictum esse,

id. Att. 8, 6, 3; cf. Hor. S. 2, 3, 290.—

In partic., pregn., to leave in the lurch; to forsake, abandon, desert, etc. (v. desero, destituo, prodo).

Lit.:

qui... Reliquit deseruitque me,

has forsaken me, has given me the slip, Plaut. Most. 1, 3, 45; cf.:

reliquit me homo atque abiit,

Ter. And. 4, 4, 5:

succurrere relictae,

Verg. A. 9, 290.—

Of the forsaking of a lover by his mistress,

Plaut. Truc. 2, 4, 64; Tib. 3, 6, 40; Prop. 1, 6, 8; Ov. H. 10, 80; id. M. 8, 108:

paucos, qui ex fugā evaserant, reliquerunt,

i. e. let them escape, Caes. B. G. 3, 19. — Of things, to leave, give up, abandon, etc.:

argentum si relinquo ac non peto, etc.,

Plaut. Aul. 1, 2, 31:

auctores signa relinquendi et deserendi castra,

Liv. 5, 6; cf.:

relictā non bene parmulā,

Hor. C. 2, 7, 10.—

Trop., to leave, let alone, give up, resign, neglect, forsake, abandon, relinquish:

rem et causam et utilitatem communem non relinquere solum, sed etiam prodere,

Cic. Caecin. 18, 50 (for which:

derelinquo jam communem causam,

id. ib. 35, 103):

jus suum dissolute,

id. ib. 36, 103:

affectum, cum ad summum perduxerimus,

Quint. 6, 1, 29:

(puella) Quod cupide petiit, mature plena reliquit,

Hor. Ep. 2, 1, 100: eum rogato, ut relinquat alias res et huc veniat, to leave or lay aside every thing else, Plaut. Rud. 4, 6, 8; cf.:

omnibus relictis rebus,

id. Cist. 1, 1, 6; so,

relictis rebus (omnibus),

id. Ep. 4, 2, 35; id. Truc. 2, 1, 25; Ter. And. 2, 5, 1; id. Eun. 1, 2, 86; id. Heaut. 4, 7, 12; Lucr. 3, 1071; Cic. de Or. 3, 14, 51; Caes. B. C. 3, 102; cf.

also: res omnes relictas habeo prae quod tu velis,

Plaut. Stich. 2, 2, 38:

omnia relinques, si me amabis, cum, etc.,

Cic. Fam. 2, 14:

et agrorum et armorum cultum,

to give up, abandon, neglect, id. Rep. 2, 4, 7:

si tu ea relinquis et deseris,

id. Verr. 2, 4, 36, § 80:

studium exquirendi,

id. Ac. 1, 3, 7:

agrum alternis annis,

to suffer to lie fallow, Varr. R. R. 1, 44, 3:

loca relicta,

uncultivated, wild lands, Front. Limit. p. 42 Goes.; so,

relictae possessiones,

Cic. Agr. 1, 1, 3:

milites bellum illud, quod erat in manibus, reliquisse,

abandoned, relinquished, id. Rep. 2, 37, 63; cf. possessionem, Pollio ap. Cic. Fam. 10, 33, 4:

obsidionem,

to raise the siege, Liv. 5, 48:

caedes relinquo, libidines praetereo,

leave unmentioned, Cic. Prov. Cons. 3, 6:

consulto relinquere (locum), opp. praetermittere,

id. Off. 3, 2, 9; cf.:

hoc certe neque praetermittendum neque relinquendum est,

id. Cat. 3, 8, 18; and:

audistis haec, judices, quae nunc ego omnia praetereo et relinquo,

id. Verr. 2, 3, 44, § 106;

in this sense also,

id. Brut. 45, 165; cf. id. ib. 19, 76; Hor. A. P. 150:

cur injurias tuas conjunctas cum publicis reliquisti?

left unnoticed, uncensured, Cic. Verr. 2, 1, 33, § 84; cf.:

vim et causam efficiendi reliquerunt,

id. Fin. 1, 6, 18:

vos legatum omni supplicio interfectum relinquetis?

id. Imp. Pomp. 5, 11:

quis est, qui vim hominibus armatis factam relinqui putet oportere,

id. Caecin. 3, 9.— Poet., with obj.clause:

quod si plane contueare, mirari multa relinquas,

leave off, cease, Lucr. 6, 654.

hăbĕo, ui, itum, 2 (archaic perf. subj. habessit, Cic. Leg. 2, 8, 19; inf. haberier, Plaut. Mil. 2, 6, 111), v. a. and n. [etym. dub.; cf. Gr. kôpê, handle; Lat. capio; Germ. haben, Haft; Engl. have], to have, in the widest sense of the word, to hold, keep, possess, cherish, entertain, occupy, enclose, contain (cf.: teneo, possideo, etc.).

In gen.

Of personal subjects.

With persons or things as objects: SI INTESTATO MORITVR, CVI SVVS HERES NEC SIT, AGNATVS PROXIMVS FAMILIAM HABETO, Fragm. XII. Tab. ap. Ulp. Fragm. 26, 1: ex tui animi sententia tu uxorem habes? Cato ap. Cic. de Or. 2, 64, 260; cf.:

aliquam habere in matrimonio, Cic. Scaur. § 8: ipsum ex Helvetiis uxorem habere,

Caes. B. G. 1, 18, 6:

si et prudentes homines et non veteres reges habere voluerunt,

Cic. Rep. 1, 37 fin.:

quae cum patrem clarissimum, amplissimos patruos, ornatissimum fratrem haberet,

id. Rosc. Am. 50, 147:

cum ille haberet filium delicatiorem,

id. de Or. 2, 64, 257:

quod non ingenuous habeat clarosque parentes,

Hor. S. 1, 6, 91:

habebat saepe ducentos, saepe decem servos,

id. ib. 1, 3, 11:

fundum habere, Cic. Tull. § 14: cur pecuniam non habeat mulier?

id. Rep. 3, 10:

tantas divitias habet,

Plaut. Bacch. 2, 3, 99; so,

aurum,

id. ib. 2, 3, 35; and:

vectigalia magna Divitiasque,

Hor. S. 2, 2, 101:

tantum opum,

Cic. Rep. 1, 48:

classes,

id. Phil. 9, 2, 4:

naves,

id. Verr. 2, 5, 40, § 104:

denique sit finis quaerendi, cumque habeas plus, Pauperiem metuas minus,

Hor. S. 1, 1, 92:

tacitus pasci si posset corvus, haberet Plus dapis,

id. Ep. 1, 17, 50:

Dionysii equus quid attulit admirationis, quod habuit apes in juba?

Cic. Div. 2, 31, 67: faenum habet in cornu;

longe fuge,

Hor. S. 1, 4, 34:

leges in monumentis habere,

Cic. Rep. 2, 14:

hostis habet muros,

Verg. A. 2, 290:

hostis habet portus,

Val. Fl. 3, 45 al.:

quam vellem Panaetium nostrum nobiscum haberemus,

Cic. Rep. 1, 10:

Ciceronem secum,

id. Att. 4, 9, 2; cf.:

ea legione, quam secum habebat,

Caes. B. G. 1, 8, 1:

secum senatorem,

Cic. Verr. 2, 2, 31, § 77; cf.

also: magnum numerum equitatus circum se,

Caes. B. G. 1, 18, 5:

haec si habeat aurum, quod illi renumeret, faciat lubens,

Plaut. Bacch. 1, 1, 12; cf.:

quid non habuisti quod dares? Habuisse se dicet, Cic. Scaur. § 19: quod non desit, habentem,

Hor. Ep. 2, 2, 52:

qui in foro turbaque, quicum colloqui libeat, non habeant,

Cic. Rep. 1, 17.—

With abstr. objects: quid illos, bono genere gnatos, opinanimi animi habuisse atque habituros dum vivent? Cato ap. Gell. 10, 3, 17:

quod uno et eodem temporis puncto nati dissimiles et naturas et vitas et casus habent,

Cic. Div. 2, 45, 95:

febrim,

id. Fam. 7, 26, 1:

instrumenta animi,

id. Rep. 3, 3:

nec vero habere virtutem satis est, quasi artem aliquam, nisi utare,

id. ib. 1, 2:

in populos perpetuam potestatem,

id. ib. 2, 27; cf.:

in populum vitae necisque potestatem,

id. ib. 3, 14; so,

potestatem,

id. ib. 2, 29; 32;

36: eo plus auctoritatis,

id. ib. 3, 16:

ornamenta dicendi,

id. de Or. 2, 28, 122; cf.:

summam prudentiam summamque vim dicendi,

id. ib. 1, 20, 89:

Q. Lucilius Balbus tantos progressus habebat in Stoicis, ut, etc.,

id. N. D. 1, 6, 15:

neque quem usum belli haberent aut quibus institutis uterentur, reperiri poterat,

Caes. B. G. 4, 20 fin.:

nonnullam invidiam ex eo, quod, etc.,

Cic. de Or. 2, 70, 283: nimiam spem, Cato ap. Gell. 13, 17, 1:

spem in fide alicujus,

Cic. Inv. 1, 39, 71; cf.:

tantum spei ad vivendum,

id. Att. 15, 20, 2; id. N. D. 3, 6, 14; cf.

also: summam spem de aliquo,

id. Lael. 3, 11:

odium in equestrem ordinem,

id. Clu. 55, 151:

metum,

Prop. 3, 11 (4, 10), 6: consolationem [p. 834] semper in ore atque in animo, Cic. Fam. 5, 16, 2; cf. Varr. L. L. 6, § 56 Mull.:

rogavi, ut diceret, quid haberet in animo,

Cic. Att. 8, 10:

neque modum neque modestiam victores habere,

observe no bounds, Sall. C. 11, 4;

v. modus: haec habebam fere, quae te scire vellem,

Cic. Att. 1, 6; cf.:

haec habui de amicitia quae dicerem,

this is what I had to say, id. Lael. 27 fin.: fidem, gratiam, honorem, rationem; v. these nouns.—In a play on the word lumen: Arge, jaces; quodque in tot lumina lumen habebas Exstinctum est, the light for so many lights ( eyes), Ov. M. 1, 720.—

With inf. (analog. to the Gr. echô), to have something to do, be able to do something:

habeo etiam dicere quem contra morem majorum dejecerit, etc.,

Cic. Rosc. Am. 35, 100:

de re publica nihil habeo ad te scribere,

id. Att. 2, 22, 6.—So with inf. or with the part. fut. pass. (ante-class. and post-Aug.), to have or be obliged to do something, I must do something:

rogas, ut id mihi habeam curare,

Varr. R. R. 1, 1, 2:

filius hominis, quod carne indui haberet in terra,

Lact. 4, 12, 15:

habemus humiliare eum in signo,

id. 4, 18, 22:

quod plurimae haereses haberent existere,

id. 4, 30, 2:

etiam Filius Dei mori habuit,

Tert. Hab. Mul. 1:

si inimicos jubemur diligere, quem habemus odisse?

id. Apol. 37:

de spatiis ordinum eatenus praecipiendum habemus, ut intelligant agricolae, etc.,

Col. 5, 5, 3:

praesertim cum enitendum haberemus, ut, etc.,

Plin. Ep. 1, 8, 12:

si nunc primum statuendum haberemus,

Tac. A. 14, 44:

cum respondendum haberent,

id. Or. 36.—

Of inanim. or abstr. subjects:

prima classis LXXXVIII. centurias habeat,

Cic. Rep. 2, 22:

locus ille nihil habet religionis,

id. Leg. 2, 22, 57:

humani animi eam partem, quae sensum habeat,

id. Div. 1, 32, 70:

animus incorruptus agit atque habet cuncta, neque ipse habetur,

Sall. J. 2, 3:

divinus animus mortale nihil habuit, Cic. Scaur. § 50: habet statum res publica de tribus secundarium,

id. Rep. 1, 42; cf.:

nullum est genus illarum rerum publicarum, quod non habeat iter ad finitimum quoddam malum,

id. ib. 1, 28:

ipsa aequabilitas est iniqua, cum habeat nullos gradus dignitatis,

id. ib. 1, 27:

nulla alia in civitate...ullum domicilium libertas habet,

id. ib. 1, 31:

nostri casus plus honoris habuerunt quam laboris,

id. ib. 1, 4; cf.:

viri excellentis ancipites variique casus habent admirationem,

id. Fam. 5, 12, 5:

habet etiam amoenitas ipsa illecebras multas cupiditatum,

id. Rep. 2, 4:

quid habet illius carminis simile haec oratio?

id. ib. 1, 36:

magnam habet vim disciplina verecundiae,

id. ib. 4, 6 et saep.:

quomodo habere dicimur febrem, cum illa nos habeat,

Sen. Ep. 119 med.; cf.:

animalia somnus habebat,

Verg. A. 3, 147; Ov. M. 7, 329:

me somno gravatum Infelix habuit thalamus,

Verg. A. 6, 521; cf.:

non me impia namque Tartara habent,

id. ib. 5, 734:

habentque Tartara Panthoiden,

Hor. C. 1, 28, 9:

qui (metus) major absentes habet,

id. Epod. 1, 18; Sen. Const. Sap. 7:

et habet mortalia casus,

Luc. 2, 13:

terror habet vates,

Stat. Th. 3, 549.

In partic.

Pregn., to have or possess property (mostly absol.):

miserum istuc verbum et pessumum'st, habuisse et nihil habere,

Plaut. Rud. 5, 2, 34; cf. Ter. Ad. 4, 7, 10: qui habet, ultro appetitur: qui est pauper, aspernatur, Cic. Fragm. ap. Prisc. p. 792 P.:

habet idem in nummis, habet idem in urbanis praediis,

Cic. Verr. 2, 3, 86, § 199; so,

in nummis,

id. Att. 8, 10:

in Salentinis aut in Brutiis,

i. e. to have possessions, id. Rosc. Am. 46, 132; cf. id. Verr. 2, 5, 18, § 45: nos quod simus, quod habeamus, etc., Curius ap. Cic. Fam. 7, 29, 1:

et belli rabies et amor successit habendi,

Verg. A. 8, 327; cf.:

amore senescit habendi,

Hor. Ep. 1, 7, 85; Phaedr. 3 prol. 21; Juv. 14, 207: quid habentibus auri nunquam exstincta sitis? Sil. 5, 264; so, habentes = hoi echontes, the wealthy, Lact. 5, 8, 7. —

With an object - or relative-clause, to have the means, ability, or knowledge, i. e. to be in a condition, to be able, to know how to do or say any thing.

With an objectclause:

de Alexandrina re tantum habeo polliceri, me tibi cumulate satisfacturum,

Cic. Fam. 1, 5, 3:

de re publica nihil habeo ad te scribere,

id. Att. 2, 22, 6:

haec fere dicere habui de natura deorum,

this is the substance of what I had to say, id. N. D. 3, 39, 93; cf.:

quid habes igitur dicere de Gaditano foedere?

id. Balb. 14, 33:

habeo etiam dicere, quem de ponte in Tiberim dejecerit,

id. Rosc. Am. 35, 100:

illud affirmare pro certo habeo, etc.,

Liv. 44, 22, 4:

sic placet, an melius quis habet suadere?

Hor. Epod. 16, 23.—

With a relat.-clause (usually with a negative: non habeo, quid faciam;

or: nihil habeo, quod faciam, dicam, etc.): de quibus habeo ipse, quid sentiam: non habeo autem, quid tibi assentiar,

Cic. N. D. 3, 25, 64:

de pueris quid agam, non habeo,

id. Att. 7, 19:

usque eo quid arguas non habes,

id. Rosc. Am. 15, 45:

quid huic responderet, non habebat,

id. Mur. 12, 26:

nec quid faceret habebat,

id. Verr. 2, 4, 23, § 51; id. Off. 2, 2, 7:

qui, quo se reciperent, non haberent,

Caes. B. G. 4, 38, 2:

nihil habeo, quod ad te scribam,

Cic. Att. 7, 19:

nil habeo, quod agam,

Hor. S. 1, 9, 19; and:

nihil habeo, quod cum amicitia Scipionis possim comparare,

Cic. Lael. 27, 103.—

To have in use, make use of, use (very rare, for the usual uti, opp. abuti):

anulus in digito subter tenuatur habendo,

i. e. by use, by wearing, Lucr. 1, 312; cf.:

aera nitent usu: vestis bona quaerit haberi,

Ov. Am. 1, 8, 51:

quippe quas (divitias) honeste habere licebat, abuti per turpitudinem properabant,

Sall. C. 13, 2 Kritz; cf.:

magnae opes innocenter paratae et modeste habitae,

Tac. A. 4, 44.—Hence,

To hold, use, wield, handle, manage:

nec inmensa barbarorum scuta, enormis hastas, inter truncos arborum perinde haberi quam pila,

Tac. A. 2, 14.— Trop.:

quo modo rem publicam habuerint (majores), disserere,

Sall. C. 5, 9; cf.:

reipublicae partes,

Tac. A. 4, 6 init. —

To hold or keep a person or thing in any condition; to have, hold, or regard in any light:

aliquem in obsidione,

Caes. B. C. 3, 31, 3:

aliquem in liberis custodiis,

Sall. C. 47, 3; so,

aliquem in custodiis,

id. ib. 52, 14:

aliquem in vinculis,

id. ib. 51 fin.;

for which also: in custodiam habitus,

i. e. put into prison and kept there, Liv. 22, 25; Tac. H. 1, 87; cf.:

quo facilius omne Hadriaticum mare in potestatem haberet,

Caes. B. C. 1, 25 Oud. N. cr. (al. in potestate):

cum talem virum in potestatem habuisset,

Sall. J. 112 fin. Kritz N. cr.:

quae res eos in magno diuturnoque bello inter se habuit,

id. ib. 79, 3:

alios in ea fortuna haberent, ut socii esse quam cives mallent,

Liv. 26, 24:

aegros in tenebris,

Cels. 3, 18:

aquam caelestem sub dio in sole,

Col. 12, 12, 1:

in otio militem,

Liv. 39, 2, 6; cf.:

legiones habebantur per otium,

Tac. H. 1, 31:

externa sine cura habebantur,

id. A. 1, 79 init.:

exercitus sine imperio et modestia habitus,

Sall. J. 44, 1:

quos ille postea magno in honore habuit,

Caes. B. C. 1, 77, 2;

for which: quos praecipuo semper honore Caesar habuit,

id. B. G. 5, 54, 4:

habeo Junium (mensem) et Quintilem in metu,

i. e. I fear, Cic. Att. 6, 1, 14.— So with an adj. or a perf. part., to denote a lasting condition:

ita me mea forma habet sollicitum,

Plaut. Most. 4, 2, 95 Lorenz; id. Men. 4, 2, 12; 21:

miserrimum ego hunc habebo amasium,

id. Cas. 3, 3, 27 al.:

laetum Germanicum,

Tac. A. 2, 57; 65:

sollicitum habebat cogitatio,

Cic. Fam. 7, 3, 1; 2, 16, 2.—Hence,

With a double object, esp. freq. with the part. perf. pass., to have, hold, or possess a person or thing in any quality or capacity, as any thing; to have, hold, or possess an action as completed, finished (a pregn. circumlocution for the perf.):

cum haberet collegam in praetura Sophoclem,

Cic. Off. 1, 40, 144; cf. Quint. 10, 1, 93:

an heredem habuerit eum, a quo, etc.,

id. 7, 2, 37:

istaec illum perdidit assentatio, nam absque te esset, ego illum haberem rectum ad ingenium bonum,

Plaut. Bacch. 3, 3, 8:

cur ergo unus tu Apollonidenses miseriores habes quam pater tuus habuit umquam?

Cic. Fl. 29, 71:

obvium habuerunt patrem,

Quint. 7, 1, 29:

reliquas civitates stipendiarias,

Caes. B. G. 1, 30, 3:

quod (cognomen) habes hereditarium,

Cic. Rep. 6, 11:

quae habuit venalia,

id. Verr. 2, 3, 62, § 144; Brut. ap. Cic. Fam. 11, 11, 1:

qui auro habeat soccis suppactum solum,

Plaut. Bacch. 2, 3, 98:

me segregatum habuisse, uxorem ut duxit, a me Pamphilum,

have kept him away, aloof, Ter. Hec. 5, 1, 25; cf.:

inclusum in curia senatum habuerunt,

Cic. Att. 6, 2, 8:

(Romulus) habuit plebem in clientelas principum descriptam,

id. Rep. 2, 9: satis mihi videbar habere cognitum Scaevolam ex iis rebus, quas, etc., id. Brut. 40, 147; cf.:

si nondum eum satis habes cognitum,

id. Fam. 13, 17, 3; ib. 15, 20 fin.: fidem spectatam jam et diu cognitam, id. Div. ap. Caecil. 4, 11:

decumas ad aquam deportatas,

id. Verr. 2, 3, 14, § 36:

domitas habere libidines,

id. de Or. 1, 43, 194:

omnes philosophiae notos et tractatos locos,

id. Or. 33, 118; id. Rep. 2, 6:

innumerabilia, quae collecta habent Stoici,

id. Div. 2, 70, 145: quantum in acie tironi sit committendum, nimium saepe expertum habemus, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 24, 3:

quare velim ita statutum habeas, me, etc.,

Cic. Fam. 6, 2, 1: habeo absolutum suave epos ad Caesarem, id. Q. Fr. 3, 9, 6:

in adversariis scriptum habere (nomen),

id. Rosc. Com. 3, 9:

de Caesare satis dictum habebo,

id. Phil. 5, 19, 52:

bellum habere susceptum,

id. Agr. 2, 6, 14:

quam (domum) tu iam dimensam et exaedificatam animo habebas,

id. Att. 1, 6, 1:

ut omnes labores, pericula consueta habeam,

Sall. J. 85, 7:

compertum ego habeo,

id. Cat. 58, 1; cf. Nep. Att. 17 fin.; 18, 1: neque ea res falsum ( part. perf. pass.) me habuit, Sall. J. 10, 1 al. From this use is derived the compound perf. of the Romance languages: ho veduto, j'ai vu, qs. habeo visum, I have seen).—

Also, with a double object, to make, render:

praecipit ut dent operam, uti eos quam maxime manifestos habeant,

Sall. C. 41, 5:

qui pascua publica infesta habuerant,

Liv. 39, 29, 9; 34, 36, 3:

necdum omnia edita facinora habent,

id. 39, 16, 3; 31, 42, 1:

anxium me et inquietum habet petitio Sexti,

Plin. Ep. 2, 9, 1:

sed Pompeium gratia impunitum habuit,

kept, Vell. 2, 1, 5.—

Hence:

in aliquo (aliqua re), aliquem (aliquid) habere (rare): ea si fecissem, in vestra amicitia exercitum, divitias, munimenta regni me habiturum,

Sall. J. 14, 1:

in vobis liberos, parentes, consanguineos habeo,

Curt. 6, 9, 12:

majora in eo obsequia habiturus,

Just. 8, 6, 6; cf. Cic. Fam. 2, 16, 5.—

To have or hold a person in any manner, to treat, use:

is, uti tu me hic habueris, proinde illum illic curaverit,

Plaut. Capt. 2, 2, 64:

equitatu agmen adversariorum male habere et carpere,

Caes. B. C. 1, 63, 2; cf. Cels. 3, 20; 3, 21:

exercitum luxuriose nimisque liberaliter habere,

Sall. C. 11, 5 Kritz; cf.:

eos ille non pro vanis hostibus, ut meriti erant, sed accurate et liberaliter habuit,

id. J. 103, 5; 113, 2:

Fabiis plurimi (saucii) dati, nec alibi majore cura habiti,

Liv. 2, 47, 12; 29, 8, 6; 37, 34, 5:

video quam molliter tuos habeas,

Plin. Ep. 5, 19, 1:

militant vobiscum, qui superbe habiti rebellassent,

Curt. 8, 8, 11:

virgines tam sancte habuit,

id. 3, 12, 21; 4, 10, 33:

male habere aliquem,

Nep. Eum. 12, 1:

neque conjugem et filium ejus hostiliter haberi,

Tac. A. 2, 10.—

With se, and sometimes mid. or neut., to hold or keep himself or itself in a certain manner, i. e. to be constituted or situated, to find one's self, to be, in any manner.

Habere se:

Tironem Patris aegrum reliqui...et quamquam videbatur se non graviter habere, tamen sum sollicitus, etc.,

Cic. Att. 7, 2, 3:

praeclare te habes, cum, etc.,

id. Verr. 2, 2, 61, § 149:

ipsi se hoc melius habent quam nos, quod, etc.,

id. Att. 11, 7, 4:

Bene habemus nos,

id. ib. 2, 8, 1:

ego me bene habeo,

am well, Tac. A. 14, 51: praeclare se res habeat ( is well), si, etc., Cic. de Or. 1, 25, 114:

male se res habet, cum, quod virtute effici debet, id tentatur pecunia,

id. Off. 2, 6, 22; cf. id. de Or. 2, 77, 313:

quae cum ita se res haberet, tamen, etc.,

id. Verr. 2, 2, 50, § 124; cf.:

ita se res habet, ut ego, etc.,

id. Quint. 1, 2:

sic profecto res se habet,

id. de Or. 2, 67, 271:

scire aveo, quomodo res se habeat,

id. Att. 13, 35, 2; cf. id. de Or. 2, 32, 140:

ut se tota res habeat,

id. Verr. 2, 2, 5, § 15; cf.:

ut meae res sese habent,

Ter. Phorm. 5, 4, 1.—

Mid.:

virtus clara aeternaque habetur,

exhibits itself, is, continues, Sall. C. 1, 4:

sicuti pleraque mortalium habentur,

as for the most part happens in human affairs, id. ib. 6, 3.—

Neutr. (as also the Gr echô): Tullia nostra recte valet: Terentia minus belle habuit, Dolab. ap. Cic. Fam. 9, 9, 1:

volui animum tandem confirmare hodie meum, Ut bene haberem filiae nuptiis,

I might enjoy myself, Plaut. Aul. 2, 8, 2: qui bene habet suisque amicis est volup, id. [p. 835] Mil. 3, 1, 130:

bene habent tibi principia,

Ter. Phorm. 2, 3, 82:

bene habet: jacta sunt fundamenta defensionis,

it is well, Cic. Mur. 6, 14; Liv. 8, 6:

magnum narras, vix credibile! atqui sic habet,

so it is, it is even so, Hor. S. 1, 9, 53: illasce sues sanas esse habereque recte licere spondesne? Formula emendi, ap. Varr. R. R. 2, 4, 5; 2, 3, 5.—

To hold, account, esteem, consider, regard a person or thing in any manner or as any thing; to think or believe a person or thing to be so or so:

aliquem fidelem sibi habere,

Plaut. Bacch. 3, 3, 87:

deos aeternos et beatos,

Cic. N. D. 1, 17, 45:

id habent hodie vile et semper habuerunt,

id. Balb. 22, 51:

maximam illam voluptatem habemus, quae, etc.,

id. Fin. 1, 11, 37:

eum nos ut perveterem habemus... nec vero habeo quemquam antiquiorem,

id. Brut. 15, 61:

Ut et rex et pater habereter omnium,

id. Rep. 1, 36; 2, 21:

parentem Asiae et dici et haberi,

id. Q. Fr. 1, 1, 10 fin.:

eos dicit esse habitos deos, a quibus, etc.,

id. N. D. 1, 15, 38:

cum esset habendus rex, quicumque genere regio natus esset,

id. Rep. 1, 33; cf. id. ib. 2, 12 fin.: non habeo nauci Marsum augurem, Poet. ap. Cic. Div. 1, 58, 132:

cujus auctoritas in iis regionibus magni habebatur,

Caes. B. G. 4, 21, 7:

nihil pensi habere,

Quint. 11, 1, 29; cf.

also: an perinde habenda sit haec atque illa,

id. 7, 3, 11:

sese illum non pro amico, sed pro hoste habiturum,

Caes. B. G. 1, 44, 19; so,

aliquem pro hoste,

Liv. 2, 20; Curt. 6, 2 al.:

nisi in provincia relictas rationes pro relatis haberem,

Cic. Fam. 5, 20, 2:

licet omnia Italica pro Romanis habeam,

Quint. 1, 5, 56; 12, 10, 73:

istuc jam pro facto habeo,

Cic. Att. 13, 1, 2:

Pompeium pro certo habemus per Illyricum proficisci in Galliam,

to consider as certain, id. ib. 10, 6 fin.:

id obliviscendum, pro non dicto habendum,

Liv. 23, 22, 9:

hoc velim in maximis rebus et maxime necessariis habeas,

Cic. Att. 5, 5 fin.:

aliquem in deorum numero,

id. N. D. 1, 14, 36:

aliquem in hostium numero,

Caes. B. G. 1, 28, 1:

aliquem suorum In numero,

Hor. S. 2, 6, 41;

for which also: hostium numero haberi,

Cic. Att. 11, 6, 6:

numero impiorum ac sceleratorum haberi,

Caes. B. G. 6, 13, 7; cf. also Quint. 3, 7, 2:

quem Aegyptii nefas habent nominare,

Cic. N. D. 3, 22, 56:

mutare nefas habent,

Quint. 12, 8, 6:

nec tamen est habendum religioni, nocentem aliquando defendere,

to scruple, make a conscience of, Cic. Off. 2, 14, 51; cf.:

nec eam rem habuit religioni,

id. Div. 1, 35, 77:

quando tu me bene merentem tibi habes despicatui,

you despise, Plaut. Men. 4, 3, 19:

non sic ludibrio tuis factis habitus essem,

Ter. Hec. 4, 1, 11.—Hence: sic habeto, or sic habeas aliquid, or with an object-clause, hold or judge thus, be convinced or persuaded, believe, know:

sed hoc nihil ad te: illud velim sic habeas, uod intelliges, etc.,

Cic. Fam. 3, 13, 2:

unum hoc sic habeto: si, etc.,

id. ib. 2, 6 fin.:

sic habeto: omnibus, etc.,

id. Rep. 6, 13:

enitere et sic habeto, non esse te mortalem, sed corpus hoc,

id. ib. 6, 24; so with an object-clause, id. Fam. 2, 10, 1; 16, 4, 4.—Without sic:

id primum ergo habeto, non sine magna causa, etc.,

Cic. Fam. 13, 29, 2:

tantum habeto, civem egregium esse Pompeium, etc.,

id. ib. 2, 8, 2.—

To take, accept, bear, submit to, endure:

neque cuiquam mortalium injuriae suae parvae videntur: multi eas gravius aequo habuere,

Sall. C. 51, 11:

egestas facile habetur sine damno,

id. ib. 6, 37:

quae in praesens Tiberius civiliter habuit, sed, etc.,

Tac. A. 4, 21:

neque tantum maleficium impune habendum,

id. ib. 3, 70;

12, 48: nec ita aegre habuit filium id pro parente ausum,

Liv. 7, 5, 7 Weissenb.—

To hold, have possession of, occupy, a place:

urbem Romam condidere atque habuere initio Trojani,

Sall. C. 6, 1:

qui mortales initio Africam habuerint,

id. J. 17, 7; 18, 1; cf.

Siciliam et Sardiniam per legatos habuit,

rule, administer, Flor. 4, 2, 22:

urbem Romanam a principio reges habuere,

Tac. A. 1, 1:

Hispaniae tribus legionibus habebantur,

id. ib. 4, 5; 12, 54.—

More freq. neutr., to dwell, live anywhere (perh. only ante-class.; in good prose habito is used instead): quae Corinthum arcem altam habetis, Enn. ap. Cic. Fam. 7, 6, 1 (Trag. v. 294 Vahl.):

ille geminus qui Syracusis habet,

Plaut. Men. prol. 69: quis istic habet? id. Bacch. 1, 2, 6:

ubi nunc adulescens habet?

id. Trin. 1, 2, 156:

apud aedem Junonis Lucinae, ubi aeditumus habere solet,

Varr. L. L. 5, § 50 Mull.; cf.:

situm formamque et universorum castrorum et partium, qua Poeni, qua Numidae haberent...specularentur,

Liv. 30, 4, 2 (but v. Weissenb. ad loc.).—

To spend, pass (time, etc.):

aetatem procul a republica,

Sall. C. 4, 1:

vitam,

id. ib. 51, 12 al.—

To have in one's mind, to know, be acquainted with:

siquidem istius regis (Anci) matrem habemus, ignoramus patrem,

Cic. Rep. 2, 18 fin.: habes consilia nostra;

nunc cognosce de Bruto,

there you have, such are, id. Att. 5, 21, 10:

habetis igitur primum ortum tyranni,

id. Rep. 2, 27:

habetis sermonem bene longum hominis,

id. de Or. 2, 88, 361; cf.

also: habes nostras sententias,

Suet. Claud. 4:

habes, quae fortissime de beata vita dici putem,

Cic. Tusc. 5, 28 fin.; cf. id. de Or. 2, 71, 291. —

To have as a habit, peculiarity, or characteristic:

habebat hoc omnino Caesar: quem plane perditum aere alieno egentemque cognorat, hunc in familiaritatem libentissime recipiebat,

Cic. Phil. 2, 32, 78; id. Pis. 32, 81.—

To hold, to make, do, perform, prepare, utter, pronounce, produce, cause:

alium quaerebam, iter hac habui,

made, directed, Ter. Eun. 5, 9, 35; cf.:

ex urbe profectus iter ad legiones habebat,

Caes. B. C. 1, 14, 3; so,

iter,

id. ib. 1, 51, 1; 3, 11, 2; 3, 106, 1; Cic. Q. Fr. 2, 6, 2:

vias,

Luc. 2, 439:

C. Cato contionatus est, comitia haberi non siturum, si, etc.,

to be held, Cic. Q. Fr. 2, 6, 6:

senatum,

id. ib. 2, 13, 3; id. Fam. 1, 4, 1; Caes. B. C. 1, 2, 1:

concilia,

id. B. G. 5, 53, 4:

contionem,

Cic. Att. 4, 1, 6:

censum,

id. Verr. 2, 2, 55, § 138:

delectum (militum),

id. Phil. 5, 12, 31; id. Fam. 15, 1 fin.; Caes. B. G. 6, 1;

v. delectus: ludos,

Suet. Rhet. 1:

sermonem,

Cic. Tusc. 1, 24, 57; cf.:

orationem,

to deliver, id. Rep. 1, 46:

multis verbis ultro citroque habitis,

id. ib. 6, 9 fin.:

disputationem,

id. ib. 1, 7; Caes. B. G. 5, 30, 1:

dialogum,

Cic. Att. 2, 9, 1:

verba,

id. de Or. 2, 47, 190:

querelam de aliquo apud aliquem,

id. Q. Fr. 1, 2, 1, § 2:

controversiam de fundo cum aliquo,

id. Fam. 13, 69, 2 et saep.:

deinde adventus in Syriam primus equitatus habuit interitum,

caused, occasioned, Cic. Prov. Cons. 4, 9; cf. id. Div. 2, 46, 96:

latrocinia nullam habent infamiam, quae extra fines cujusque civitatis fiunt,

Caes. B. G. 6, 23, 6.—

Habere in animo (or simply animo), with an objectclause, to have in mind, to intend, to be disposed, inclined to do any thing (=propositum habere, constituisse, decrevisse):

istum exheredare in animo habebat,

Cic. Rosc. Am. 18, 52; id. Att. 1, 17, 11:

hoc (flumen) neque ipse transire in animo habebat neque hostes transituros existimabat,

Caes. B. G. 6, 7, 5:

neque bello eum invadere animo habuit,

Liv. 44, 25, 1 dub (al. in animo), v. Drak. ad h. l.—

Habere sibi or secum aliquid, to keep to one's self (lit. and trop.):

clamare coeperunt, sibi ut haberet hereditatem,

Cic. Verr. 2, 2, 19, § 47:

per vindicationem his verbis legamus: DO LEGO, CAPITO, SUMITO, SIBI HABETO,

Ulp. Fragm. 24, 3; cf. ib. § 5; Gai. Inst. 2, 209.—So the formula used in divorces:

res tuas tibi habeas or habe,

Plaut. Am. 3, 2, 47; Sen. Suas. 1, § 7:

illam suam suas res sibi habere jussit ex duodecim tabulis,

Cic. Phil. 2, 28, 69. —Comic. transf.:

apage sis amor: tuas tibi res habeto,

Plaut. Trin. 2, 1, 32.— Trop.:

secreto hoc audi, tecum habeto, ne Apellae quidem liberto tuo dixeris,

Cic. Fam. 7, 25, 2:

verum haec tu tecum habeto,

id. Att. 4, 15, 6.—

Of a sweetheart, to have, to possess, enjoy:

postquam nos Amaryllis habet, Galatea reliquit,

Verg. E. 1, 31; Tib. 1, 2, 65; Prop. 3, 8 (4, 7), 22:

duxi, habui scortum,

Plaut. Bacch. 4, 10, 6; Ter. And. 1, 1, 58: cum esset objectum, habere eum Laida;

habeo, inquit, non habeor a Laide,

Cic. Fam. 9, 26, 2.—

Gladiatorial t. t., of a wounded combatant: hoc habet or habet, he has that (i. e. that stroke), he is hit:

desuper altus equo graviter ferit atque ita fatur: Hoc habet,

Verg. A. 12, 296; Prud. Psych. 53.—

Transf.:

hoc habet: reperi, qui senem ducerem,

Plaut. Most. 3, 2, 26; id. Rud. 4, 4, 99: egomet continuo mecum;

Certe captus est! Habet!

Ter. And. 1, 1, 56 (id est vulneratus est. Habet enim qui percussus est: et proprie de gladiatoribus dicitur, Don.).—Hence: hăbĭtus, a, um, P. a., held or kept in a certain condition, state, humor (ante-class.).

In gen.

Lit.: equus nimis strigosus et male habitus, Massur. Sabin. ap. Gell. 4, 20, 11; v. in the foll.—

Trop.:

ut patrem tuum vidi esse habitum, diu etiam duras (lites) dabit,

Ter. Heaut. 2, 4, 22.—

In partic., physically, well kept, well conditioned, fleshy, corpulent:

corpulentior videre atque habitior,

Plaut. Ep. 1, 1, 8:

si qua (virgo) est habitior paulo, pugilem esse aiunt, deducunt cibum,

Ter. Eun. 2, 3, 23: (censores) equum nimis strigosum et male habitum, sed equitem ejus uberrimum et habitissimum viderunt, etc., Massur. Sabin. ap. Gell. 4, 20, 11.

ălĭēnus, a, um [2. alius].

Adj.

In gen., that belongs to another person, place, object, etc., not one's own, another's, of another, foreign, alien (opp. suus): NEVE. ALIENAM. SEGETEM. PELLEXERIS., Fragm. XII. Tab. ap. Plin. 28, 2, and Serv. ad Verg. E. 8, 99: plus ex alieno jecore sapiunt quam ex suo, Pac. ap. Cic. Div. 1, 57; Plaut. Mil. 2, 2, 111; cf. id. ib. 2, 2, 88, and Lind. ib. 2, 3, 3: quom sciet alienum puerum ( the child of another) tolli pro suo, Ter. Hec. 4, 1, 61:

in aedīs inruit Alienas,

id. Ad. 1, 2, 9; id. And. 1, 1, 125:

alienae partes anni,

Lucr. 1, 182; so Verg. G. 2, 149:

pecuniis alienis locupletari,

Cic. Rosc. Am. 47, 137:

cura rerum alienarum,

id. Off. 1, 9, 30; 2, 23, 83:

alienos mores ad suos referre,

Nep. Epam. 1, 1:

in altissimo gradu alienis opibus poni,

Cic. Sest. 20:

semper regibus aliena virtus formidolosa est,

Sall. C. 7, 2:

amissis bonis alienas opes exspectare,

id. ib. 58. 10 Herz.:

aliena mulier,

another man's wife, Cic. Cael. 37:

mulier alieni viri sermonibus assuefacta,

of another woman's husband, Liv. 1, 46:

virtutem et bonum alienum oderunt,

id. 35, 43:

alienis pedibus ambulamus, alienis oculis agnoscimus, alienā memoriā salutamus, alienā operā vivimus,

Plin. 29, 1, 8, § 19:

oportet enim omnia aut ad alienum arbitrium aut ad suum facere,

Plin. Ep. 6, 14; so Suet. Claud. 2:

alienum cursum alienumque rectorem, velut captā nave, sequi,

Plin. Pan. 82, 3; Tac. A. 15, 1 fin.:

pudicitiae neque suae neque alienae pepercit,

Suet. Calig. 36:

epistolas orationesque et edicta alieno formabat ingenio,

i. e. caused to be written by another, id. Dom. 20:

te conjux aliena capit,

Hor. S. 2, 7, 46; 1, 1, 110; so id. ib. 1, 3, 116:

vulnus,

intended for another, Verg. A. 10, 781: aliena [p. 85] cornua, of Actæon transformed into a stag, Ov. M. 3, 139:

alieno Marte pugnabant, sc. equites,

i. e. without horses, as footmen, Liv. 3, 62: aes alienum, lit. another's money; hence, in reference to him who has it, a debt; cf. aes. So also:

aliena nomina,

debts in others' names, debts contracted by others, Sall. C. 35, 3.—

Esp.

In reference to relationship or friendship, not belonging to one, alien from, not related or allied, not friendly, inimical, strange, Plaut. Capt. 1, 2, 43:

alienus est ab nostrā familiā,

Ter. Ad. 3, 2, 28; id. Heaut. 5, 4, 6 Ruhnk.:

multi ex finibus suis egressi se suaque omnia alienissimis crediderunt,

to utter strangers, Caes. B. G. 6, 31:

non alienus sanguine regibus,

Liv. 29, 29; Vell. 2, 76.—

Hence alienus and propinquus are antith.,

Cic. Lael. 5, 19:

ut neque amicis neque etiam alienioribus desim,

id. Fam. 1, 9 Manut.:

ut tuum factum alieni hominis, meum vero conjunctissimi et amicissimi esse videatur,

id. ib. 3, 6.—

Trop.: alienum esse in or ab aliquā re, to be a stranger to a thing, i. e. not to be versed in or familiar with, not to understand:

in physicis Epicurus totus est alienus,

Cic. Fin. 1, 6, 17:

homo non alienus a litteris,

not a stranger to, not unversed in, id. Verr. 2, 2, 26.—

Foreign to a thing, i. e. not suited to it, unsuitable, incongruous, inadequate, inconsistent, unseasonable, inapposite, different from (opp. aptus); constr. with gen., dat., abl., and ab; cf. Burm. ad Ov. F. 1, 4; Manut. ad Cic. Fam. 9, 14, 5; Spald. ad Quint. 6, 3, 33; Zumpt, Gr. § 384.

With gen.:

pacis (deorum),

Lucr. 6, 69:

salutis,

id. 3, 832:

aliarum rerum,

id. 6, 1064:

dignitatis alicujus,

Cic. Fin. 1, 4, 11:

neque aliena consili (sc. domus D. Bruti),

convenient for consultation, Sall. C. 40, 5 Kritz al.—

With dat.:

quod illi causae maxime est alienum,

Cic. Caecin. 9, 24: arti oratoriae, Quint. prooem. 5; 4, 2, 62; Sen. Q. N. 4 praef.—

With abl.:

neque hoc dii alienum ducunt majestate suā,

Cic. Div. 1, 38, 83:

homine alienissimum,

id. Off. 1, 13, 41:

dignitate imperii,

id. Prov. Cons. 8, 18:

amicitiā,

id. Fam. 11, 27:

existimatione meā,

id. Att. 6, 1:

domus magis his aliena malis,

farther from, Hor. S. 1, 9, 50:

loco, tempore,

Quint. 6, 3, 33.—

With ab:

alienum a vitā meā,

Ter. Ad. 5, 8, 21: a dignitate rei publicae, Tib. Gracch. ap. Gell. 7, 19, 7:

a sapiente,

Cic. Ac. 2, 43, 132:

a dignitate,

id. Fam. 4, 7:

navigationis labor alienus non ab aetate solum nostrā, verum etiam a dignitate,

id. Att. 16, 3.—

With inf. or clause as subject:

nec aptius est quidquam ad opes tuendas quam diligi, nec alienius quam timeri,

Cic. Off. 2, 7, 23:

non alienum videtur, quale praemium Miltiadi sit tributum, docere,

Nep. Milt. 6, 1.—

Averse, hostile, unfriendly, unfavorable to:

illum alieno animo a nobis esse res ipsa indicat,

Ter. Ad. 3, 2, 40; Cic. Deiot. 9, 24:

a Pyrrho non nimis alienos animos habemus,

id. Lael. 8 fin.:

sin a me est alienior,

id. Fam. 2, 17:

ex alienissimis amicissimos reddere,

id. ib. 15, 4 al.:

Muciani animus nec Vespasiano alienus,

Tac. H. 2, 74.—Rar. transf. to things; as in the histt., alienus locus, a place or ground unfavorable for an engagement, disadvantageous (opp. suus or opportunus; cf.

Gron. Obs. 4, 17, 275): alieno loco proelium committunt,

Caes. B. G. 1, 15:

alienissimo sibi loco contra opportunissimo hostibus conflixit,

Nep. Them. 4, 5 Brem.—So of time unfitting, inconvenient, unfavorable, Varr. R. R. 3, 16:

ad judicium corrumpendum tempus alienum,

Cic. Verr. 1, 5; id. Caecin. 67:

vir egregius alienissimo rei publicae tempore exstinctus,

id. Brut. 1; id. Fam. 15, 14.—Of other things: alienum ( dangerous, perilous, hurtful) suis rationibus, Sall. C. 56, 5; Cels. 4, 5.—

In medic. lang.

Of the body, dead, corrupted, paralyzed (cf. alieno, II. B. 2.), Scrib. Comp. 201.—

Of the mind, insane, mad (cf. alieno and alienatio):

Neque solum illis aliena mens erat, qui conscii conjurationis fuerant,

Sall. C. 37, 1 Herz.—

Subst.

ălĭēnus, i, m., a stranger.

One not belonging to one's house, family, or country:

apud me cenant alieni novem,

Plaut. Stich. 3, 2, 21:

ut non ejectus ad alienos, sed invitatus ad tuos īsse videaris,

Cic. Cat. 1, 9, 23:

quas copias proximis suppeditari aequius est, eas transferunt ad alienos,

id. Off. 1, 14: cives potiores quam peregrini, propinqui quam alieni, id. Am. 5, 19:

quasi ad alienos durius loquebatur,

Vulg. Gen. 42, 7:

a filiis suis an ab alienis?

ib. Matt. 17, 24:

cives potiores quam peregrini, propinqui quam alieni,

Cic. Lael. 5:

quod alieno testimonium redderem, in eo non fraudabo avum meum,

Vell. 2, 76.—

One not related to a person or thing:

in longinquos, in propinquos, in alienos, in suos irruebat,

Cic. Mil. 28, 76:

vel alienissimus rusticae vitae, naturae benignitatem miretur,

Col. 3, 21, 3.—

ălĭēnum, i, n., the property of a stranger:

Haec erunt vilici officia: alieno manum abstineant, etc.,

Cato, R. R. 5, 1:

alieno abstinuit,

Suet. Tit. 7:

ex alieno largiri,

Cic. Fam. 3, 8, 8; so,

de alieno largiri,

Just. 36, 3, 9:

alieni appetens, sui profugus,

Sall. C. 5; Liv. 5, 5:

in aliena aedificium exstruere,

Cic. Mil. 27, 74 (cf.:

in alieno solo aedificare,

Dig. 41, 1, 7).— Plur.,

The property of a stranger:

quid est aliud aliis sua eripere, aliis dare aliena?

Cic. Off. 2, 23; Liv. 30, 30: aliena pervadere, a foreign (in opp. to the Roman) province, Amm. 23, 1.—

The affairs or interests of strangers: Men. Chreme, tantumue ab re tuast oti tibi, aliena ut cures, ea, quae nihil ad te attinent. Chrem. Homo sum;

humani nihil a me alienum puto,

Ter. Heaut. 1, 1, 23:

aliena ut melius videant quam sua,

id. ib. 3, 1, 95.—

Things strange, foreign, not belonging to the matter in hand:

Quod si hominibus bonarum rerum tanta cura esset, quanto studio aliena ac nihil profutura multumque etiam periculosa petunt, etc.,

Sall. J. 1, 5; hence, aliena loqui, to talk strangely, wildly, like a crazy person:

Quin etiam, sic me dicunt aliena locutum, Ut foret amenti nomen in ore tuum,

Ov. Tr. 3, 19:

interdum in accessione aegros desipere et aliena loqui,

Cels. 3, 18 (v. alieniloquium).

► Comp. rare, but sup. very freq.; no adv. in use.

ălĭēnus, a, um [2. alius].

Adj.

In gen., that belongs to another person, place, object, etc., not one's own, another's, of another, foreign, alien (opp. suus): NEVE. ALIENAM. SEGETEM. PELLEXERIS., Fragm. XII. Tab. ap. Plin. 28, 2, and Serv. ad Verg. E. 8, 99: plus ex alieno jecore sapiunt quam ex suo, Pac. ap. Cic. Div. 1, 57; Plaut. Mil. 2, 2, 111; cf. id. ib. 2, 2, 88, and Lind. ib. 2, 3, 3: quom sciet alienum puerum ( the child of another) tolli pro suo, Ter. Hec. 4, 1, 61:

in aedīs inruit Alienas,

id. Ad. 1, 2, 9; id. And. 1, 1, 125:

alienae partes anni,

Lucr. 1, 182; so Verg. G. 2, 149:

pecuniis alienis locupletari,

Cic. Rosc. Am. 47, 137:

cura rerum alienarum,

id. Off. 1, 9, 30; 2, 23, 83:

alienos mores ad suos referre,

Nep. Epam. 1, 1:

in altissimo gradu alienis opibus poni,

Cic. Sest. 20:

semper regibus aliena virtus formidolosa est,

Sall. C. 7, 2:

amissis bonis alienas opes exspectare,

id. ib. 58. 10 Herz.:

aliena mulier,

another man's wife, Cic. Cael. 37:

mulier alieni viri sermonibus assuefacta,

of another woman's husband, Liv. 1, 46:

virtutem et bonum alienum oderunt,

id. 35, 43:

alienis pedibus ambulamus, alienis oculis agnoscimus, alienā memoriā salutamus, alienā operā vivimus,

Plin. 29, 1, 8, § 19:

oportet enim omnia aut ad alienum arbitrium aut ad suum facere,

Plin. Ep. 6, 14; so Suet. Claud. 2:

alienum cursum alienumque rectorem, velut captā nave, sequi,

Plin. Pan. 82, 3; Tac. A. 15, 1 fin.:

pudicitiae neque suae neque alienae pepercit,

Suet. Calig. 36:

epistolas orationesque et edicta alieno formabat ingenio,

i. e. caused to be written by another, id. Dom. 20:

te conjux aliena capit,

Hor. S. 2, 7, 46; 1, 1, 110; so id. ib. 1, 3, 116:

vulnus,

intended for another, Verg. A. 10, 781: aliena [p. 85] cornua, of Actæon transformed into a stag, Ov. M. 3, 139:

alieno Marte pugnabant, sc. equites,

i. e. without horses, as footmen, Liv. 3, 62: aes alienum, lit. another's money; hence, in reference to him who has it, a debt; cf. aes. So also:

aliena nomina,

debts in others' names, debts contracted by others, Sall. C. 35, 3.—

Esp.

In reference to relationship or friendship, not belonging to one, alien from, not related or allied, not friendly, inimical, strange, Plaut. Capt. 1, 2, 43:

alienus est ab nostrā familiā,

Ter. Ad. 3, 2, 28; id. Heaut. 5, 4, 6 Ruhnk.:

multi ex finibus suis egressi se suaque omnia alienissimis crediderunt,

to utter strangers, Caes. B. G. 6, 31:

non alienus sanguine regibus,

Liv. 29, 29; Vell. 2, 76.—

Hence alienus and propinquus are antith.,

Cic. Lael. 5, 19:

ut neque amicis neque etiam alienioribus desim,

id. Fam. 1, 9 Manut.:

ut tuum factum alieni hominis, meum vero conjunctissimi et amicissimi esse videatur,

id. ib. 3, 6.—

Trop.: alienum esse in or ab aliquā re, to be a stranger to a thing, i. e. not to be versed in or familiar with, not to understand:

in physicis Epicurus totus est alienus,

Cic. Fin. 1, 6, 17:

homo non alienus a litteris,

not a stranger to, not unversed in, id. Verr. 2, 2, 26.—

Foreign to a thing, i. e. not suited to it, unsuitable, incongruous, inadequate, inconsistent, unseasonable, inapposite, different from (opp. aptus); constr. with gen., dat., abl., and ab; cf. Burm. ad Ov. F. 1, 4; Manut. ad Cic. Fam. 9, 14, 5; Spald. ad Quint. 6, 3, 33; Zumpt, Gr. § 384.

With gen.:

pacis (deorum),

Lucr. 6, 69:

salutis,

id. 3, 832:

aliarum rerum,

id. 6, 1064:

dignitatis alicujus,

Cic. Fin. 1, 4, 11:

neque aliena consili (sc. domus D. Bruti),

convenient for consultation, Sall. C. 40, 5 Kritz al.—

With dat.:

quod illi causae maxime est alienum,

Cic. Caecin. 9, 24: arti oratoriae, Quint. prooem. 5; 4, 2, 62; Sen. Q. N. 4 praef.—

With abl.:

neque hoc dii alienum ducunt majestate suā,

Cic. Div. 1, 38, 83:

homine alienissimum,

id. Off. 1, 13, 41:

dignitate imperii,

id. Prov. Cons. 8, 18:

amicitiā,

id. Fam. 11, 27:

existimatione meā,

id. Att. 6, 1:

domus magis his aliena malis,

farther from, Hor. S. 1, 9, 50:

loco, tempore,

Quint. 6, 3, 33.—

With ab:

alienum a vitā meā,

Ter. Ad. 5, 8, 21: a dignitate rei publicae, Tib. Gracch. ap. Gell. 7, 19, 7:

a sapiente,

Cic. Ac. 2, 43, 132:

a dignitate,

id. Fam. 4, 7:

navigationis labor alienus non ab aetate solum nostrā, verum etiam a dignitate,

id. Att. 16, 3.—

With inf. or clause as subject:

nec aptius est quidquam ad opes tuendas quam diligi, nec alienius quam timeri,

Cic. Off. 2, 7, 23:

non alienum videtur, quale praemium Miltiadi sit tributum, docere,

Nep. Milt. 6, 1.—

Averse, hostile, unfriendly, unfavorable to:

illum alieno animo a nobis esse res ipsa indicat,

Ter. Ad. 3, 2, 40; Cic. Deiot. 9, 24:

a Pyrrho non nimis alienos animos habemus,

id. Lael. 8 fin.:

sin a me est alienior,

id. Fam. 2, 17:

ex alienissimis amicissimos reddere,

id. ib. 15, 4 al.:

Muciani animus nec Vespasiano alienus,

Tac. H. 2, 74.—Rar. transf. to things; as in the histt., alienus locus, a place or ground unfavorable for an engagement, disadvantageous (opp. suus or opportunus; cf.

Gron. Obs. 4, 17, 275): alieno loco proelium committunt,

Caes. B. G. 1, 15:

alienissimo sibi loco contra opportunissimo hostibus conflixit,

Nep. Them. 4, 5 Brem.—So of time unfitting, inconvenient, unfavorable, Varr. R. R. 3, 16:

ad judicium corrumpendum tempus alienum,

Cic. Verr. 1, 5; id. Caecin. 67:

vir egregius alienissimo rei publicae tempore exstinctus,

id. Brut. 1; id. Fam. 15, 14.—Of other things: alienum ( dangerous, perilous, hurtful) suis rationibus, Sall. C. 56, 5; Cels. 4, 5.—

In medic. lang.

Of the body, dead, corrupted, paralyzed (cf. alieno, II. B. 2.), Scrib. Comp. 201.—

Of the mind, insane, mad (cf. alieno and alienatio):

Neque solum illis aliena mens erat, qui conscii conjurationis fuerant,

Sall. C. 37, 1 Herz.—

Subst.

ălĭēnus, i, m., a stranger.

One not belonging to one's house, family, or country:

apud me cenant alieni novem,

Plaut. Stich. 3, 2, 21:

ut non ejectus ad alienos, sed invitatus ad tuos īsse videaris,

Cic. Cat. 1, 9, 23:

quas copias proximis suppeditari aequius est, eas transferunt ad alienos,

id. Off. 1, 14: cives potiores quam peregrini, propinqui quam alieni, id. Am. 5, 19:

quasi ad alienos durius loquebatur,

Vulg. Gen. 42, 7:

a filiis suis an ab alienis?

ib. Matt. 17, 24:

cives potiores quam peregrini, propinqui quam alieni,

Cic. Lael. 5:

quod alieno testimonium redderem, in eo non fraudabo avum meum,

Vell. 2, 76.—

One not related to a person or thing:

in longinquos, in propinquos, in alienos, in suos irruebat,

Cic. Mil. 28, 76:

vel alienissimus rusticae vitae, naturae benignitatem miretur,

Col. 3, 21, 3.—

ălĭēnum, i, n., the property of a stranger:

Haec erunt vilici officia: alieno manum abstineant, etc.,

Cato, R. R. 5, 1:

alieno abstinuit,

Suet. Tit. 7:

ex alieno largiri,

Cic. Fam. 3, 8, 8; so,

de alieno largiri,

Just. 36, 3, 9:

alieni appetens, sui profugus,

Sall. C. 5; Liv. 5, 5:

in aliena aedificium exstruere,

Cic. Mil. 27, 74 (cf.:

in alieno solo aedificare,

Dig. 41, 1, 7).— Plur.,

The property of a stranger:

quid est aliud aliis sua eripere, aliis dare aliena?

Cic. Off. 2, 23; Liv. 30, 30: aliena pervadere, a foreign (in opp. to the Roman) province, Amm. 23, 1.—

The affairs or interests of strangers: Men. Chreme, tantumue ab re tuast oti tibi, aliena ut cures, ea, quae nihil ad te attinent. Chrem. Homo sum;

humani nihil a me alienum puto,

Ter. Heaut. 1, 1, 23:

aliena ut melius videant quam sua,

id. ib. 3, 1, 95.—

Things strange, foreign, not belonging to the matter in hand:

Quod si hominibus bonarum rerum tanta cura esset, quanto studio aliena ac nihil profutura multumque etiam periculosa petunt, etc.,

Sall. J. 1, 5; hence, aliena loqui, to talk strangely, wildly, like a crazy person:

Quin etiam, sic me dicunt aliena locutum, Ut foret amenti nomen in ore tuum,

Ov. Tr. 3, 19:

interdum in accessione aegros desipere et aliena loqui,

Cels. 3, 18 (v. alieniloquium).

► Comp. rare, but sup. very freq.; no adv. in use.

grātĭa, ae, f. [gratus; lit., favor, both that in which one stands with others and that which one shows to others].

(Acc. to gratus, I.) Favor which one finds with others, esteem, regard, liking, love, friendship (syn. favor):

pluris pauciorum gratiam faciunt pars hominum quam id quod prosint pluribus,

Plaut. Trin. 1, 1, 12:

perspicio nihili meam vos facere gratiam,

id. Curc. 1, 2, 68:

ut majores ejus (Plancii) summum in praefectura florentissima gradum tenuerint et dignitatis et gratiae,

Cic. Planc. 13, 32; cf.:

Sex. Roscius gratia atque hospitiis florens hominum nobilissimorum,

id. Rosc. Am. 6, 15:

deinde si maxime talis est deus, ut nulla gratia, nulla hominum caritate teneatur, etc.,

id. N. D. 1, 44, 124:

neque quo Cn. Pompeii gratiam mihi per hanc causam conciliari putem,

id. de Imp. Pomp. 24, 70; cf.:

aliquem restituere in gratiam,

id. Prov. Cons. 9, 23:

aliquem restituere in ejus veterem gratiam,

id. Att. 1, 3, 3:

in gratiam reducere,

id. Rab. Post. 8, 19; cf.

also: cum aliquo in gratiam redire,

to reconcile one's self with one, id. Att. 1, 14, 7; Nep. Alcib. 5, 1; id. Thras. 3 fin.; id. Dat. 8, 5 al.:

alicujus gratiam sequi,

Caes. B. C. 1, 1, 3; cf.:

si suam gratiam Romani velint, posse eis utiles esse amicos,

id. B. G. 4, 7, 4:

ab aliquo inire gratiam,

Cic. Verr. 2, 2, 46, § 113:

a bonis omnibus summam inire gratiam,

id. Att. 7, 9, 3:

magnam inire gratiam,

id. Fin. 4, 12, 31:

quantam eo facto ad plebem inierat gratiam,

Liv. 33, 46, 7:

apud regem gratiam initam volebant,

id. 36, 5, 3:

at te apud eum, dii boni, quanta in gratia posui!

Cic. Att. 6, 6, 4; cf. id. ib. 5, 11, 6; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6 fin.;

with a different construction: apud Lentulum ponam te in gratiam (Ern. conj. in gratia),

Cic. Att. 5, 3, 3:

cum aliquo in laude et in gratia esse,

id. Verr. 1, 17, 51; cf. Cael. ap. Cic. Fam. 8, 14, 2:

inter vos sic haec potius cum bona Ut componantur gratia quam cum mala,

Ter. Phorm. 4, 3, 17 Ruhnk.:

plerique (in divortio) cum bona gratia discedunt,

Dig. 24, 1, 32, § 10;

without bona: cum istuc quod postulo impetro cum gratia,

with a good grace, Ter. And. 2, 5, 11:

omnia quae potui in hac summa tua gratia ac potentia a te impetrare,

credit, influence, Cic. Fam. 13, 29, 5; cf.:

Iccius Remus, summa nobilitate et gratia inter suos,

Caes. B. G. 2, 6, 4; 1, 43, 8:

gratiā plurimum posse,

id. ib. 1, 9, 3; 1, 20, 2; cf.:

quantum gratia, auctoritate, pecunia valent,

id. ib. 7, 63, 1:

gratiā valere,

id. B. C. 2, 44, 1:

inproba quamvis Gratia fallaci praetoris vicerit urna,

Juv. 13, 4:

quem triumphum magis gratiae quam rerum gestarum magnitudini datum constabat,

Liv. 40, 59, 1.—In plur.:

L. Murenae provincia multas bonas gratias cum optima existimatione attulit,

tokens of favor, Cic. Mur. 20, 42:

cum haec res plurimas gratias, firmissimas amicitias pariat,

id. ib. 11, 24:

non hominum potentium studio, non excellentibus gratiis paucorum, sed universi populi Romani judicio consulem factum,

id. Agr. 2, 3, 7.—

Transf., objectively, like the Gr. charis, agreeableness, pleasantness, charm, beauty, loveliness, grace (only poet. and in post-Aug. prose;

esp. freq. in Quint.): gratia formae,

Ov. M. 7, 44; Suet. Tit. 3:

corporis,

id. Vit. 3; id. Vit. Ter. 1; Plin. 28, 19, 79, § 260:

quid ille gratiae in vultu ostenderit,

Quint. 6 prooem. § 7; cf. id. 6, 3, 26:

unica nec desit jocundis gratia verbis,

charm, Prop. 1, 2, 29; cf.: neque abest facundis gratia dictis, Ov. M. 13, 127:

plenus est jucunditatis et gratiae (Horatius),

Quint. 10, 1, 96:

sermonis Attici,

id. ib. 65;

12, 10, 35: dicendi,

id. 9, 3, 74:

brevitatis novitatisque,

id. ib. 58:

omnis bene scriptorum,

id. 11, 2, 46 et saep.; Cels. 4, 29 med.:

uvis et vinis gratiam affert fumus fabrilis,

Plin. 14, 1, 3, § 16; id. 17, 9, 6, § 53. —Hence,

As a nom. propr.: Grātiae, ārum, f., a transl. of the Gr. Charites, the goddesses of favor, loveliness, grace, etc., the three Graces, Aglaia, Euphrosyne, and Thalia, daughters of Jupiter and Eurynome, Sen. Ben. 1, 3, 3; Serv. Verg. A. 1, 720; Hor. C. 1, 4, 6; 1, 30, 6; 3, 19, 16; 3, 21, 22; Quint. 10, 1, 82.—In sing.: Grātia, ae, collect., Ov. M. 6, 429.

Favor which one shows to another, mark of favor, kindness, courtesy, service, obligation.

In gen. (rare): ita mihi Telamonis patris, avi Aeaci et proavi Jovis grata est gratia, Enn. ap. Non. 85, 23 (Trag. v. 367 Vahl.):

ergo ab eo petito gratiam istam,

Plaut. Capt. 3, 5, 63; cf.:

gratiam a patre si petimus, spero ab eo impetrassere,

id. Stich. 1, 2, 23:

petivit in beneficii loco et gratiae, ut, etc.,

Cic. Verr. 2, 3, 82, § 189; cf.:

quod beneficii gratiaeque causa concessit,

id. ib. 2, 3, 48 fin.:

hanc gratiam ut sibi des,

Ter. Hec. 3, 3, 30:

juris jurandi volo gratiam facias,

excuse, release, Plaut. Rud. 5, 3, 59; cf.:

alicui delicti gratiam facere,

to grant pardon, forgive, Sall. J. 104 fin. Kritz.:

qui mihi atque animo meo nullius umquam delicti gratiam fecissem,

id. Cat. 52, 8; cf.

also: quibus senatus belli Lepidani gratiam fecerat,

id. Fragm. 3, 34 Gerl.:

alii ipsi professi se pugnaturos in gratiam ducis,

to please, for the sake of, Liv. 28, 21, 4; cf.:

deletam urbem cernimus eorum, quorum in gratiam Saguntum deleverat Hannibal,

id. 28, 39, 12 Drak.:

in gratiam alicujus,

id. 35, 2, 6; 39, 26, 12; Vell. 2, 41, 2; Suet. Tib. 49 al.; cf.

also: data visceratio in praeteritam judicii gratiam,

for the favor shown him on the trial, Liv. 8, 22, 4:

nil ibi majorum respectus, gratia nulla umbrarum,

Juv. 8, 64.—

In partic., a mark of favor shown for a service rendered, thanks (by word or deed), thankfulness, gratitude; acknowledgment, return, requital (the form with agere of returning thanks is the plur., but with habere, referre, debere, nearly always in sing.; but when thanks are due to or rendered by more than one person, the form gratias referre, etc., may be used; v. infra., and cf. Krebs. Antibarb. p. 505):

quae (gratia) in memoria et remuneratione officiorum et honoris et amicitiarum observantiam teneat,

Cic. Inv. 2, 22, 66; cf.:

gratia est, in qua amicitiarum et officiorum alterius memoria et remunerandi voluntas continetur,

id. ib. 2, 53, 161:

immortales ago tibi gratias agamque dum vivam: nam relaturum me affirmare non possum,

id. Fam. 10, 11, 1; cf.:

renuntiate, gratias regi me agere: referre gratiam aliam nunc non posse, quam ut suadeam, ne, etc.,

Liv. 37, 37, 8 (v. ago):

dīs gratias agere... si referre studeant gratias,

Plaut. Am. 1, 1, 26 sq.:

L. Lucceius meus, homo omnium gratissimus, mirificas tibi apud me gratias egit, cum diceret, etc.,

Cic. Fam. 13, 42, 1:

eique amplissimis verbis per senatus consultum gratias egimus,

id. Phil. 1, 1, 3:

Lentulo nostro egi per litteras tuo nomine gratias diligenter,

id. Fam. 1, 10:

justissimas gratias agere,

id. Leg. 2, 3, 6:

quamquam gratiarum actionem a te non desiderabam, etc.,

id. Fam. 10, 19, 1:

nunc tecum sic agam, tulisse ut potius injuriam, quam retulisse gratiam videar,

to have made a return, requital, recompense, id. Sull. 16, 47 fin.:

magno meo beneficio affecti cumulatissime mihi gratiam retulerunt,

id. Fam. 13, 4, 1:

praeclaram vero populo Romano refers gratiam,

id. Cat. 1, 11, 28:

ut pro tantis eorum in rem publicam meritis honores eis habeantur gratiaeque referantur,

id. Phil. 3, 15, 39; cf. id. ib. 3, 10, 25:

me omnibus, si minus referenda gratia satisfacere potuerim, at praedicanda et habenda certe satis esse facturum,

if I cannot requite... I can extol, id. Balb. 1, 2; cf.: nimirum inops ille, si bonus est vir, etiam si referre gratiam non potest, habere certe potest. Commode autem quicumque dixit, pecuniam qui habeat, non reddidisse; qui reddiderit, non habere: gratiam autem et qui retulerit, habere et qui habeat retulisse, id. Off. 2, 20, 69; id. Planc. 28, 68; cf. id. ib. 42, 101; id. Fam. 5, 11, 1:

gratias habere,

Liv. 24, 37, 7:

alicui summas gratias habere,

Plaut. Trin. 3, 2, 33:

alicui maximas infinitasque agere atque habere gratias, quod, etc.,

Vitr. 6 praef. 4:

merito vestro maximas vobis gratias omnes et agere et habere debemus,

Cic. Phil. 3, 10, 25:

meritam dīs immortalibus gratiam justis honoribus et memori mente persolvere,

id. Planc. 33, 80:

pro beneficio gratiam repetere,

Liv. 1, 47, 7:

gratias ob hoc agere, quod, etc.,

Liv. 54, 50, 4; so with ob, Plin. Ep. 9, 31, 21; Treb. Pol. Trig. Tyr. 10, 9:

pro tuo summo beneficio gratias agere,

Cic. Att. 16, 16, 16; Liv. 23, 11, 12; Plin, Pan. 25, 1; cf. Gell. 9, 3, 5:

dum carmine nostro Redditur agricolis gratia caelitibus,

Tib. 2, 1, 36; cf.:

hoc certe justitiae convenit suum cuique reddere, beneficio gratiam, injuriae talionem aut certe malam gratiam,

Sen. Ep. 81 med.;

rarely: in gratiam habere (=ita accipere, ut ad gratiam comparandam valere putet),

to accept as thankworthy, Sall. J. 111, 1:

unum vis curem: curo. Et est dīs gratia, Cum ita, ut volo, est,

I thank, Ter. Ad. 1, 2, 58; cf.: Er. Eamus intro, ut prandeamus. Me. Bene vocas: tam gratia est, no, I'm much obliged to you (the negative being omitted, as in the Fr. je vous remercie, and the Germ. ich danke sehr), Plaut. Men. 2, 3, 36.—Ellipt.: fores effregit? restituentur;

discidit Vestem? resarcietur: est, dīs gratia, Et unde haec fiant, et adhuc non molesta sunt,

thank Heaven, Ter. Ad. 1, 2, 41.—With acc. and inf. (anteclass. and post-Aug.):

dīs gratias agebat, tempus sibi dari, etc.,

Ter. Phorm. 4, 2, 6; Tac. H. 4, 64; cf. Ter. Phorm. 1, 2, 4; id. And. 1, 1, 15.—Hence, as adverbs:

grātĭā (acc. to II. A.), lit., in favor of, on account of, for the sake of; hence, in gen., on account of (usually placed after the gen., in Quint. a few times before it; cf.: causa, ergo).

With gen.:

sed neque longioribus quam oportet hyperbatis compositioni serviamus, ne quae ejus gratia fecerimus, propter eam fecisse videamur,

lest what we have done to embellish the style we should seem to have done merely on account of the construction we had chosen, Quint. 9, 4, 144:

tantum abest, ut haec bestiarum etiam causa parata sint, ut ipsas bestias hominum gratia generatas esse videamus,

Cic. N. D. 2, 63, 158: tu me amoris magis quam honoris servavisti gratia, Enn. ap. Cic. Tusc. 4, 32, 69 (Trag. v. 316 Vahl.); cf.:

honoris gratia nomino,

Cic. Quint. 7, 28:

nuptiarum gratia haec sunt ficta atque incepta omnia,

Ter. And. 5, 1, 17:

simulabat sese negotii gratia properare,

Sall. J. 76, 1: hominem occisum esse constat;

non praedae gratia: quia inspoliatus est,

Quint. 7, 1, 33; cf.:

hereditatis gratia,

id. 5, 12, 5:

quem censores senatu probri gratia moverant,

Sall. C. 23, 1:

profectus gratia dicere,

Quint. 2, 10, 9:

brevitatis gratia,

id. 4, 2, 43:

decoris gratia,

id. 8, 6, 65:

difficultatis gratia,

id. 9, 2, 77:

aut invidiae gratia... aut miserationis,

id. 9, 2, 8:

praesentis gratia litis,

id. 2, 7, 4 al. —With gerund.: duxit me uxorem liberorum sibi quaesendum gratia, Enn. ap. Fest. p. 258 Müll. (Trag. v. 161 Vahl.):

ut aut voluptates omittantur majorum voluptatum adipiscendarum causa, aut dolores suscipiantur majorum dolorum effugiendorum gratia,

Cic. Fin. 1, 10, 36; cf. Caes. B. G. 7, 43, 2:

tentandi gratia,

Sall. J. 47, 2:

hiemandi gratia,

id. ib. 61, 3:

colloquendi gratia,

id. ib. 61, 4:

placandi gratia,

id. ib. 71, 5:

simulandi gratia,

id. ib. 37, 4:

sui exposcendi gratia,

Nep. Hann. 7, 6:

amplificandi gratia... vel miserandi,

Quint. 9, 3, 28:

elevandae invidiae gratia,

id. 5, 13, 40:

recuperandae dignitatis gratia,

id. 11, 1, 79:

vitandae similitudinis gratia,

id. 9, 1, 11 al. —Ellipt.: ejus generis hae sunt quaestiones. Si, exempli gratia, vir bonus Alexandria Rhodum magnum frumenti numerum advexerit, etc., for example, for instance (for the usual exempli causa; so,

verbi gratia, for verbi causa, infra),

Cic. Off. 3, 12, 50; so,

exempli gratia,

Plin. 2, 41, 41, § 110;

for which in full: pauca tamen exempli gratia ponam,

Quint. 6, 5, 6:

eorum unam discordiam ponemus exempli gratia,

Plin. 18, 25, 57, § 213:

propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem,

for instance, Cic. Fin. 5, 11, 30.—Placed before the [p. 826] gen.:

gratiā decoris,

Quint. 8 praef. §

18: compositionis,

id. 9, 4, 58:

lenitatis,

id. 9, 4, 144:

significationis,

id. 8, 6, 2.—

With pron. (mostly ante-class.):

meā gratiā,

Plaut. Bacch. 1, 1, 64; id. Ps. 5, 2, 3:

qui nihil ocius venit tamen hac gratia,

id. Stich. 5, 1, 5; cf.:

abire istac gratia,

id. Ps. 1, 5, 138: (Medea) per agros passim dispergit corpus: id eā gratiā, Ut, etc., Poët. ap. Cic. N. D. 3, 26, 67; so,

eā gratiā,

Ter. And. 3, 4, 8; id. Heaut. 4, 5, 20; id. Hec. 4, 3, 11:

sed huc qua gratia te arcessi jussi, ausculta,

id. Eun. 1, 2, 19; cf. id. ib. 1, 2, 79:

id ea gratia eveniebat, quod nemo ex fuga regem sequitur,

Sall. J. 54, 4:

id ea gratia facilius fuit, quod, etc.,

id. ib. 80, 4.—

grā-tĭīs (always as a trisyll. in ante-class. poets; Pompon. Com. Fragm. v. 110 Rib.; Plaut. As. prol. 5; id. Ep. 3, 4, 38; Ter. Ad. 4, 7, 26; cf. Charis. p. 1806; so in Cic. Verr. 2, 4 and 5 Halm), and contr., grātīs (since the class. per.; acc. to II. A.), lit., out of favor or kindness; hence, pregn., without recompense or reward, for nothing, gratuitously, gratis, proika (cf.:

gratuito, nequidquam, frustra): quae (psaltria) quantum potest Aliquo abicienda est, si non pretio, at gratiis,

Ter. Ad. 4, 7, 26; cf. Plaut. Poen. 4, 2, 46:

si mihi dantur duo talenta argenti numerata in manum, Hanc tibi noctem honoris causa gratiis dono dabo,

id. As. 1, 3, 38 sq.:

quam introduxistis fidicinam, atque etiam fides, Ei quae accessere, tibi addam dono gratiis,

into the bargain, to boot, id. Ep. 3, 4, 38:

quae Romae magna cum infamia pretio accepto edixeras, ea sola te, ne gratis in provincia male audires, ex edicto Siciliensi sustulisse video,

Cic. Verr. 1, 46, 118:

hic primum questus est non leviter Saturius, communem factum esse gratis cum Roscio, qui pretio proprius fuisset Fanni,

id. Rosc. Com. 10, 27:

gratis dare alicui (opp. pretium accipere ab aliquo),

Mart. 14, 175, 2:

id me scis antea gratis tibi esse pollicitum. Quid nunc putas, tanta mihi abs te mercede proposita?

Cic. Q. Fr. 3, 1, 3, § 7:

gratis rei publicae servire,

id. Clu. 26, 71:

tantum gratis pagina nostra placet,

Mart. 5, 16, 10:

virtutes omnes per se ipsas gratis diligere,

Cic. Fin. 2, 26, 83.—Opp. for payment:

is repente, ut Romam venit, gratis praetor factus est. Alia porro pecunia ne accusaretur data,

Cic. Verr. 1, 39, 101; cf. id. ib. 2, 5, 19, §

48: habitent gratis in alieno?

id. Off. 2, 23, 83; so,

habitare in aedibus alienis,

Dig. 39, 5, 9:

habitationem cui dare,

free of cost, ib. 19, 2, 53, § 2; Mart. 10, 3, 11.

grātĭa, ae, f. [gratus; lit., favor, both that in which one stands with others and that which one shows to others].

(Acc. to gratus, I.) Favor which one finds with others, esteem, regard, liking, love, friendship (syn. favor):

pluris pauciorum gratiam faciunt pars hominum quam id quod prosint pluribus,

Plaut. Trin. 1, 1, 12:

perspicio nihili meam vos facere gratiam,

id. Curc. 1, 2, 68:

ut majores ejus (Plancii) summum in praefectura florentissima gradum tenuerint et dignitatis et gratiae,

Cic. Planc. 13, 32; cf.:

Sex. Roscius gratia atque hospitiis florens hominum nobilissimorum,

id. Rosc. Am. 6, 15:

deinde si maxime talis est deus, ut nulla gratia, nulla hominum caritate teneatur, etc.,

id. N. D. 1, 44, 124:

neque quo Cn. Pompeii gratiam mihi per hanc causam conciliari putem,

id. de Imp. Pomp. 24, 70; cf.:

aliquem restituere in gratiam,

id. Prov. Cons. 9, 23:

aliquem restituere in ejus veterem gratiam,

id. Att. 1, 3, 3:

in gratiam reducere,

id. Rab. Post. 8, 19; cf.

also: cum aliquo in gratiam redire,

to reconcile one's self with one, id. Att. 1, 14, 7; Nep. Alcib. 5, 1; id. Thras. 3 fin.; id. Dat. 8, 5 al.:

alicujus gratiam sequi,

Caes. B. C. 1, 1, 3; cf.:

si suam gratiam Romani velint, posse eis utiles esse amicos,

id. B. G. 4, 7, 4:

ab aliquo inire gratiam,

Cic. Verr. 2, 2, 46, § 113:

a bonis omnibus summam inire gratiam,

id. Att. 7, 9, 3:

magnam inire gratiam,

id. Fin. 4, 12, 31:

quantam eo facto ad plebem inierat gratiam,

Liv. 33, 46, 7:

apud regem gratiam initam volebant,

id. 36, 5, 3:

at te apud eum, dii boni, quanta in gratia posui!

Cic. Att. 6, 6, 4; cf. id. ib. 5, 11, 6; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6 fin.;

with a different construction: apud Lentulum ponam te in gratiam (Ern. conj. in gratia),

Cic. Att. 5, 3, 3:

cum aliquo in laude et in gratia esse,

id. Verr. 1, 17, 51; cf. Cael. ap. Cic. Fam. 8, 14, 2:

inter vos sic haec potius cum bona Ut componantur gratia quam cum mala,

Ter. Phorm. 4, 3, 17 Ruhnk.:

plerique (in divortio) cum bona gratia discedunt,

Dig. 24, 1, 32, § 10;

without bona: cum istuc quod postulo impetro cum gratia,

with a good grace, Ter. And. 2, 5, 11:

omnia quae potui in hac summa tua gratia ac potentia a te impetrare,

credit, influence, Cic. Fam. 13, 29, 5; cf.:

Iccius Remus, summa nobilitate et gratia inter suos,

Caes. B. G. 2, 6, 4; 1, 43, 8:

gratiā plurimum posse,

id. ib. 1, 9, 3; 1, 20, 2; cf.:

quantum gratia, auctoritate, pecunia valent,

id. ib. 7, 63, 1:

gratiā valere,

id. B. C. 2, 44, 1:

inproba quamvis Gratia fallaci praetoris vicerit urna,

Juv. 13, 4:

quem triumphum magis gratiae quam rerum gestarum magnitudini datum constabat,

Liv. 40, 59, 1.—In plur.:

L. Murenae provincia multas bonas gratias cum optima existimatione attulit,

tokens of favor, Cic. Mur. 20, 42:

cum haec res plurimas gratias, firmissimas amicitias pariat,

id. ib. 11, 24:

non hominum potentium studio, non excellentibus gratiis paucorum, sed universi populi Romani judicio consulem factum,

id. Agr. 2, 3, 7.—

Transf., objectively, like the Gr. charis, agreeableness, pleasantness, charm, beauty, loveliness, grace (only poet. and in post-Aug. prose;

esp. freq. in Quint.): gratia formae,

Ov. M. 7, 44; Suet. Tit. 3:

corporis,

id. Vit. 3; id. Vit. Ter. 1; Plin. 28, 19, 79, § 260:

quid ille gratiae in vultu ostenderit,

Quint. 6 prooem. § 7; cf. id. 6, 3, 26:

unica nec desit jocundis gratia verbis,

charm, Prop. 1, 2, 29; cf.: neque abest facundis gratia dictis, Ov. M. 13, 127:

plenus est jucunditatis et gratiae (Horatius),

Quint. 10, 1, 96:

sermonis Attici,

id. ib. 65;

12, 10, 35: dicendi,

id. 9, 3, 74:

brevitatis novitatisque,

id. ib. 58:

omnis bene scriptorum,

id. 11, 2, 46 et saep.; Cels. 4, 29 med.:

uvis et vinis gratiam affert fumus fabrilis,

Plin. 14, 1, 3, § 16; id. 17, 9, 6, § 53. —Hence,

As a nom. propr.: Grātiae, ārum, f., a transl. of the Gr. Charites, the goddesses of favor, loveliness, grace, etc., the three Graces, Aglaia, Euphrosyne, and Thalia, daughters of Jupiter and Eurynome, Sen. Ben. 1, 3, 3; Serv. Verg. A. 1, 720; Hor. C. 1, 4, 6; 1, 30, 6; 3, 19, 16; 3, 21, 22; Quint. 10, 1, 82.—In sing.: Grātia, ae, collect., Ov. M. 6, 429.

Favor which one shows to another, mark of favor, kindness, courtesy, service, obligation.

In gen. (rare): ita mihi Telamonis patris, avi Aeaci et proavi Jovis grata est gratia, Enn. ap. Non. 85, 23 (Trag. v. 367 Vahl.):

ergo ab eo petito gratiam istam,

Plaut. Capt. 3, 5, 63; cf.:

gratiam a patre si petimus, spero ab eo impetrassere,

id. Stich. 1, 2, 23:

petivit in beneficii loco et gratiae, ut, etc.,

Cic. Verr. 2, 3, 82, § 189; cf.:

quod beneficii gratiaeque causa concessit,

id. ib. 2, 3, 48 fin.:

hanc gratiam ut sibi des,

Ter. Hec. 3, 3, 30:

juris jurandi volo gratiam facias,

excuse, release, Plaut. Rud. 5, 3, 59; cf.:

alicui delicti gratiam facere,

to grant pardon, forgive, Sall. J. 104 fin. Kritz.:

qui mihi atque animo meo nullius umquam delicti gratiam fecissem,

id. Cat. 52, 8; cf.

also: quibus senatus belli Lepidani gratiam fecerat,

id. Fragm. 3, 34 Gerl.:

alii ipsi professi se pugnaturos in gratiam ducis,

to please, for the sake of, Liv. 28, 21, 4; cf.:

deletam urbem cernimus eorum, quorum in gratiam Saguntum deleverat Hannibal,

id. 28, 39, 12 Drak.:

in gratiam alicujus,

id. 35, 2, 6; 39, 26, 12; Vell. 2, 41, 2; Suet. Tib. 49 al.; cf.

also: data visceratio in praeteritam judicii gratiam,

for the favor shown him on the trial, Liv. 8, 22, 4:

nil ibi majorum respectus, gratia nulla umbrarum,

Juv. 8, 64.—

In partic., a mark of favor shown for a service rendered, thanks (by word or deed), thankfulness, gratitude; acknowledgment, return, requital (the form with agere of returning thanks is the plur., but with habere, referre, debere, nearly always in sing.; but when thanks are due to or rendered by more than one person, the form gratias referre, etc., may be used; v. infra., and cf. Krebs. Antibarb. p. 505):

quae (gratia) in memoria et remuneratione officiorum et honoris et amicitiarum observantiam teneat,

Cic. Inv. 2, 22, 66; cf.:

gratia est, in qua amicitiarum et officiorum alterius memoria et remunerandi voluntas continetur,

id. ib. 2, 53, 161:

immortales ago tibi gratias agamque dum vivam: nam relaturum me affirmare non possum,

id. Fam. 10, 11, 1; cf.:

renuntiate, gratias regi me agere: referre gratiam aliam nunc non posse, quam ut suadeam, ne, etc.,

Liv. 37, 37, 8 (v. ago):

dīs gratias agere... si referre studeant gratias,

Plaut. Am. 1, 1, 26 sq.:

L. Lucceius meus, homo omnium gratissimus, mirificas tibi apud me gratias egit, cum diceret, etc.,

Cic. Fam. 13, 42, 1:

eique amplissimis verbis per senatus consultum gratias egimus,

id. Phil. 1, 1, 3:

Lentulo nostro egi per litteras tuo nomine gratias diligenter,

id. Fam. 1, 10:

justissimas gratias agere,

id. Leg. 2, 3, 6:

quamquam gratiarum actionem a te non desiderabam, etc.,

id. Fam. 10, 19, 1:

nunc tecum sic agam, tulisse ut potius injuriam, quam retulisse gratiam videar,

to have made a return, requital, recompense, id. Sull. 16, 47 fin.:

magno meo beneficio affecti cumulatissime mihi gratiam retulerunt,

id. Fam. 13, 4, 1:

praeclaram vero populo Romano refers gratiam,

id. Cat. 1, 11, 28:

ut pro tantis eorum in rem publicam meritis honores eis habeantur gratiaeque referantur,

id. Phil. 3, 15, 39; cf. id. ib. 3, 10, 25:

me omnibus, si minus referenda gratia satisfacere potuerim, at praedicanda et habenda certe satis esse facturum,

if I cannot requite... I can extol, id. Balb. 1, 2; cf.: nimirum inops ille, si bonus est vir, etiam si referre gratiam non potest, habere certe potest. Commode autem quicumque dixit, pecuniam qui habeat, non reddidisse; qui reddiderit, non habere: gratiam autem et qui retulerit, habere et qui habeat retulisse, id. Off. 2, 20, 69; id. Planc. 28, 68; cf. id. ib. 42, 101; id. Fam. 5, 11, 1:

gratias habere,

Liv. 24, 37, 7:

alicui summas gratias habere,

Plaut. Trin. 3, 2, 33:

alicui maximas infinitasque agere atque habere gratias, quod, etc.,

Vitr. 6 praef. 4:

merito vestro maximas vobis gratias omnes et agere et habere debemus,

Cic. Phil. 3, 10, 25:

meritam dīs immortalibus gratiam justis honoribus et memori mente persolvere,

id. Planc. 33, 80:

pro beneficio gratiam repetere,

Liv. 1, 47, 7:

gratias ob hoc agere, quod, etc.,

Liv. 54, 50, 4; so with ob, Plin. Ep. 9, 31, 21; Treb. Pol. Trig. Tyr. 10, 9:

pro tuo summo beneficio gratias agere,

Cic. Att. 16, 16, 16; Liv. 23, 11, 12; Plin, Pan. 25, 1; cf. Gell. 9, 3, 5:

dum carmine nostro Redditur agricolis gratia caelitibus,

Tib. 2, 1, 36; cf.:

hoc certe justitiae convenit suum cuique reddere, beneficio gratiam, injuriae talionem aut certe malam gratiam,

Sen. Ep. 81 med.;

rarely: in gratiam habere (=ita accipere, ut ad gratiam comparandam valere putet),

to accept as thankworthy, Sall. J. 111, 1:

unum vis curem: curo. Et est dīs gratia, Cum ita, ut volo, est,

I thank, Ter. Ad. 1, 2, 58; cf.: Er. Eamus intro, ut prandeamus. Me. Bene vocas: tam gratia est, no, I'm much obliged to you (the negative being omitted, as in the Fr. je vous remercie, and the Germ. ich danke sehr), Plaut. Men. 2, 3, 36.—Ellipt.: fores effregit? restituentur;

discidit Vestem? resarcietur: est, dīs gratia, Et unde haec fiant, et adhuc non molesta sunt,

thank Heaven, Ter. Ad. 1, 2, 41.—With acc. and inf. (anteclass. and post-Aug.):

dīs gratias agebat, tempus sibi dari, etc.,

Ter. Phorm. 4, 2, 6; Tac. H. 4, 64; cf. Ter. Phorm. 1, 2, 4; id. And. 1, 1, 15.—Hence, as adverbs:

grātĭā (acc. to II. A.), lit., in favor of, on account of, for the sake of; hence, in gen., on account of (usually placed after the gen., in Quint. a few times before it; cf.: causa, ergo).

With gen.:

sed neque longioribus quam oportet hyperbatis compositioni serviamus, ne quae ejus gratia fecerimus, propter eam fecisse videamur,

lest what we have done to embellish the style we should seem to have done merely on account of the construction we had chosen, Quint. 9, 4, 144:

tantum abest, ut haec bestiarum etiam causa parata sint, ut ipsas bestias hominum gratia generatas esse videamus,

Cic. N. D. 2, 63, 158: tu me amoris magis quam honoris servavisti gratia, Enn. ap. Cic. Tusc. 4, 32, 69 (Trag. v. 316 Vahl.); cf.:

honoris gratia nomino,

Cic. Quint. 7, 28:

nuptiarum gratia haec sunt ficta atque incepta omnia,

Ter. And. 5, 1, 17:

simulabat sese negotii gratia properare,

Sall. J. 76, 1: hominem occisum esse constat;

non praedae gratia: quia inspoliatus est,

Quint. 7, 1, 33; cf.:

hereditatis gratia,

id. 5, 12, 5:

quem censores senatu probri gratia moverant,

Sall. C. 23, 1:

profectus gratia dicere,

Quint. 2, 10, 9:

brevitatis gratia,

id. 4, 2, 43:

decoris gratia,

id. 8, 6, 65:

difficultatis gratia,

id. 9, 2, 77:

aut invidiae gratia... aut miserationis,

id. 9, 2, 8:

praesentis gratia litis,

id. 2, 7, 4 al. —With gerund.: duxit me uxorem liberorum sibi quaesendum gratia, Enn. ap. Fest. p. 258 Müll. (Trag. v. 161 Vahl.):

ut aut voluptates omittantur majorum voluptatum adipiscendarum causa, aut dolores suscipiantur majorum dolorum effugiendorum gratia,

Cic. Fin. 1, 10, 36; cf. Caes. B. G. 7, 43, 2:

tentandi gratia,

Sall. J. 47, 2:

hiemandi gratia,

id. ib. 61, 3:

colloquendi gratia,

id. ib. 61, 4:

placandi gratia,

id. ib. 71, 5:

simulandi gratia,

id. ib. 37, 4:

sui exposcendi gratia,

Nep. Hann. 7, 6:

amplificandi gratia... vel miserandi,

Quint. 9, 3, 28:

elevandae invidiae gratia,

id. 5, 13, 40:

recuperandae dignitatis gratia,

id. 11, 1, 79:

vitandae similitudinis gratia,

id. 9, 1, 11 al. —Ellipt.: ejus generis hae sunt quaestiones. Si, exempli gratia, vir bonus Alexandria Rhodum magnum frumenti numerum advexerit, etc., for example, for instance (for the usual exempli causa; so,

verbi gratia, for verbi causa, infra),

Cic. Off. 3, 12, 50; so,

exempli gratia,

Plin. 2, 41, 41, § 110;

for which in full: pauca tamen exempli gratia ponam,

Quint. 6, 5, 6:

eorum unam discordiam ponemus exempli gratia,

Plin. 18, 25, 57, § 213:

propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem,

for instance, Cic. Fin. 5, 11, 30.—Placed before the [p. 826] gen.:

gratiā decoris,

Quint. 8 praef. §

18: compositionis,

id. 9, 4, 58:

lenitatis,

id. 9, 4, 144:

significationis,

id. 8, 6, 2.—

With pron. (mostly ante-class.):

meā gratiā,

Plaut. Bacch. 1, 1, 64; id. Ps. 5, 2, 3:

qui nihil ocius venit tamen hac gratia,

id. Stich. 5, 1, 5; cf.:

abire istac gratia,

id. Ps. 1, 5, 138: (Medea) per agros passim dispergit corpus: id eā gratiā, Ut, etc., Poët. ap. Cic. N. D. 3, 26, 67; so,

eā gratiā,

Ter. And. 3, 4, 8; id. Heaut. 4, 5, 20; id. Hec. 4, 3, 11:

sed huc qua gratia te arcessi jussi, ausculta,

id. Eun. 1, 2, 19; cf. id. ib. 1, 2, 79:

id ea gratia eveniebat, quod nemo ex fuga regem sequitur,

Sall. J. 54, 4:

id ea gratia facilius fuit, quod, etc.,

id. ib. 80, 4.—

grā-tĭīs (always as a trisyll. in ante-class. poets; Pompon. Com. Fragm. v. 110 Rib.; Plaut. As. prol. 5; id. Ep. 3, 4, 38; Ter. Ad. 4, 7, 26; cf. Charis. p. 1806; so in Cic. Verr. 2, 4 and 5 Halm), and contr., grātīs (since the class. per.; acc. to II. A.), lit., out of favor or kindness; hence, pregn., without recompense or reward, for nothing, gratuitously, gratis, proika (cf.:

gratuito, nequidquam, frustra): quae (psaltria) quantum potest Aliquo abicienda est, si non pretio, at gratiis,

Ter. Ad. 4, 7, 26; cf. Plaut. Poen. 4, 2, 46:

si mihi dantur duo talenta argenti numerata in manum, Hanc tibi noctem honoris causa gratiis dono dabo,

id. As. 1, 3, 38 sq.:

quam introduxistis fidicinam, atque etiam fides, Ei quae accessere, tibi addam dono gratiis,

into the bargain, to boot, id. Ep. 3, 4, 38:

quae Romae magna cum infamia pretio accepto edixeras, ea sola te, ne gratis in provincia male audires, ex edicto Siciliensi sustulisse video,

Cic. Verr. 1, 46, 118:

hic primum questus est non leviter Saturius, communem factum esse gratis cum Roscio, qui pretio proprius fuisset Fanni,

id. Rosc. Com. 10, 27:

gratis dare alicui (opp. pretium accipere ab aliquo),

Mart. 14, 175, 2:

id me scis antea gratis tibi esse pollicitum. Quid nunc putas, tanta mihi abs te mercede proposita?

Cic. Q. Fr. 3, 1, 3, § 7:

gratis rei publicae servire,

id. Clu. 26, 71:

tantum gratis pagina nostra placet,

Mart. 5, 16, 10:

virtutes omnes per se ipsas gratis diligere,

Cic. Fin. 2, 26, 83.—Opp. for payment:

is repente, ut Romam venit, gratis praetor factus est. Alia porro pecunia ne accusaretur data,

Cic. Verr. 1, 39, 101; cf. id. ib. 2, 5, 19, §

48: habitent gratis in alieno?

id. Off. 2, 23, 83; so,

habitare in aedibus alienis,

Dig. 39, 5, 9:

habitationem cui dare,

free of cost, ib. 19, 2, 53, § 2; Mart. 10, 3, 11.

pŏtestas, ātis ( gen. plur. potestatium, Sen. Ep. 115, 7; Plin. 29, 4, 20, § 67), f. [possum].

Lit., in gen., ability, power of doing any thing (class.):

SI FVRIOSVS EST AGNATORVM GENTILIVMQVE IN EO PECVNIAQVE EIVS POTESTAS ESTO, Fragm. XII. Tabularum: vim tantam in se et potestatem habere tantae astutiae,

to have such a power of craftiness, to be able to devise such tricks, Ter. Heaut. 4, 3, 32:

aut potestas defuit aut facultas aut voluntas,

Cic. Inv. 2, 7, 24:

habere potestatem vitae necisque in aliquem,

id. Dom. 29, 77; id. Q. Fr. 1, 1, 3, § 11:

potestatem alicui deferre beneficiorum tribuendorum,

id. Balb. 16, 37. — Poet., with inf.:

potestas occurrere telis... ensem avellere dextrā,

Stat. Th. 3, 296; Luc. 2, 40.—

In phrases.

Esse in potestate alicujus, to be in one's power, under one's control, to be subject to (for a description of the relation of potestas under the Roman law, and of the classes of persons to whom it applied, v. Gai. Inst. 1, 49 sqq.):

mittuntur legati, qui nuntient, ut sit in senatūs populique Romani potestate,

Cic. Phil. 6, 2, 4:

esse in dicione ac potestate alicujus,

id. Quint. 2, 6: habere familiam in potestate, to keep them slaves, not to free them, Liv. 8, 15.—

Esse in suā potestate, to be one's own master, Nep. Att. 6, 1; so,

esse suae potestatis,

Liv. 31, 45.—

Jus potestatemque habere imperandi, Cic. Phil. 11, 12, 30; cf.:

cum consulis eā de re jus ac potestatem esse dixisset,

had jurisdiction and authority over it, Liv. 24, 39.—

Est mea (tua, etc.) potestas, I have the power, I can, Cic. Att. 2, 5, 1; Ter. Heaut. 4, 3, 42; cf.:

sed volui meam potestatem esse vel petendi, etc.,

Cic. Att. 4, 2, 6.—

In partic.

Political power, dominion, rule, empire, sovereignty (syn.:

imperium, dicio): Thessaliam in potestatem Thebanorum redigere,

Nep. Pelop. 5, 1; Liv. 24, 31; so,

sub potestatem Atheniensium redigere,

Nep. Milt. 1, 4:

esse in potestate alicujus,

Cic. Verr. 2, 2, 54, § 136:

tenere aliquem in suā potestate ac dicione,

id. ib. 2, 1, 38, §

97: venire in arbitrium ac potestatem alicujus,

id. ib. 2, 1, 57, § 150.—

Magisterial power, authority, office, magistracy (syn.:

magistratus, auctoritas): potestas praetoria,

Cic. Imp. Pomp. 24, 69:

qui togatus in re publicā cum potestate imperioque versatus sit,

id. Phil. 1, 7, 18:

modo ut bonā ratione emerit, nihil pro potestate, nihil ab invito,

id. Verr. 2, 4, 5, § 10:

cum potestate aut legatione in provinciam proficisci,

id. ib. 2, 4, 5, § 9; id. Clu. 27, 74:

censores dederunt operam, ut ita potestatem gererent, ut, etc.,

so to administer the office, id. Verr. 2, 2, 55, § 138; id. Agr. 2, 6, 14.—In plur.:

imperia, potestates, legationes,

id. Leg. 3, 3, 9:

in potestatibus gerendis,

Auct. Her. 3, 7, 14.—

Transf.

A person in office, a public officer, magistrate:

a magistratu aut ab aliquā potestate legitimā evocatus,

by some lawful authority, Cic. Tusc. 1, 30, 74:

mavis Fidenarum esse potestas,

Juv. 10, 100.—

A ruler, supreme monarch:

hominum rerumque aeterna potestas,

i. e. Jupiter, Verg. A. 10, 18:

nihil est quod credere de se Non possit, cum laudatur dis aequa potestas,

Juv. 4, 71 (v. context): potestates, = archai, the highest magistrates, Plin. 9, 8, 8, § 26; Suet. Ner. 36; Amm. 31, 12, 5:

celsae potestates,

officers of state, id. 14, 1, 10:

jurisdictionem potestatibus per provincias demandare,

Suet. Claud. 23.—

Esp., legal power, right over or to a thing (class.):

potestatis verbo plura significantur: in personā magistratuum imperium, in personā liberorum patria potestas, in personā servi dominium: at cum agimus de noxae deditione cum eo, qui servum non defendit, praesentis corporis copiam facultatemque significamus. Ex lege Atiniā in potestatem domini rem furtivam venisse videri, et si ejus vindicandae potestatem habuerit, Sabinus et Cassius aiunt,

Dig. 50, 16, 215.—

Of inanimate things, power, force, efficacy, effect, operation, virtue, value:

potestates colorum,

Vitr. 7, 14:

potestates visque herbarum,

Verg. A. 12, 396; Plin. 25, 2, 5, § 9:

pecuniarum,

value, Dig. 13, 4, 3:

haec potestatibus praesentibus dijudicanda sunt,

circumstances, state of things, Gell. 1, 3, 24:

actionum vis et potestas,

Dig. 9, 4, 1:

quaternarius numerus suis partibus complet decadis ipsius potestatem (because the first four integers, taken together, = 10),

compass, fulness, Mart. Cap. 2, § 106:

plumbi potestas,

nature, quality, properties, Lucr. 5, 1242:

naturalis,

Vitr. 9, 4.—

Of a word, meaning, signification (syn.:

vis, significatio),

Gell. 10, 29, 1; Auct. Her. 4, 54, 67; Sen. Ben. 2, 34, 4.—

Math. t. t., = dunamis, the square root, Mart. Cap. 2, § 106.—

Trop.

Power, control, command (class.): dum ex tanto gaudio in potestatem nostram redeamus, recover our self-control, come to ourselves, Cato ap. Gell. 7, 3, 14:

exisse ex potestate dicimus eos, qui effrenati feruntur aut libidine, aut iracundiā,

to have lost the control of their reason, to be out of their minds, Cic. Tusc. 3, 5, 11; cf.:

qui exisse ex potestate dicuntur, idcirco dicuntur, quia non sunt in potestate mentis, cui regnum totius animi a natura tributum est,

id. ib. 3, 5, 11; cf. also id. ib. 4, 36, 77:

postquam ad te cum omnium rerum tum etiam tui potestatem di transtulerint,

Plin. Pan. 56, 3.—

Power, ability, possibility, opportunity (class.; cf.:

copia, facultas): ubi mihi potestas primum evenit,

Plaut. Cist. 1, 2, 18:

liberius vivendi,

Ter. And. 1, 1, 25:

ut primum potestas data est augendae dignitatis tuae,

Cic. Fam. 10, 13, 1: quoties mihi certorum hominum potestas erit (al. facultas), whenever I find men on whom I can rely, id. ib. 1, 7, 1: facere potestatem, to give opportunity, leave, permission:

si quid de his rebus dicere vellet, feci potestatem,

id. Cat. 3, 5, 11:

quae potestas si mihi saepius fiet, utar,

shall present itself, id. Phil. 1, 15, 38:

alicui potestatem optionemque facere, ut, etc.,

id. Div. in Caecil. 14, 45:

facio tibi interpellandi potestatem,

id. Rosc. Am. 27, 73:

ego instare, omnium mihi tabularum et litterarum fieri potestatem oportere,

must be allowed the use of, id. Verr. 2, 4, 66, § 149: potestatem sui facere, to allow others to see or have access to one, to give an opportunity of conversing with one:

cum neque praetores diebus aliquot adiri possent vel potestatem sui facerent,

allowed themselves to be spoken to, id. Q. Fr. 1, 2, 5, § 15:

facere omnibus conveniendi sui potestatem,

to admit to an audience, id. Phil. 8, 10, 31:

qui potestatem sui non habuissent,

who had not been able to speak with him, Suet. Tib. 34:

potestatem sui facere,

to give an opportunity of fighting with one, Caes. B. G. 1, 40; Nep. Ages. 3, 3.— Poet., with inf.:

non fugis hinc praeceps, dum praecipitare potestas,

Verg. A. 4, 565:

nunc flere potestas est,

Luc. 2, 40:

soli cui tanta potestas meis occurrere telis,

Stat. Th. 3, 296.—

In eccl. Lat.:

potestates,

angels, angelic powers, authorities in the spiritual world, Vulg. Ephes. 6, 12; id. 1 Pet. 3, 22; sing., id. 1 Cor. 15, 24.—

Personified, a daughter of Pallas and Styx, Hyg. Fab. prooem.

căpĭo, cepi, captum (old fut. perf. capso, Plaut. Bacch. 4, 4, 61: capsit, Enn. ap. Non. p. 66, 27, or Ann. v. 324 Vahl.; Plaut. Ps. 4, 3, 6; Att. ap. Non. p. 483, 12, or Trag. Rel. v. 454 Rib.; Paul. ex. Fest. p. 57 Mull.:

capsimus,

Plaut. Rud. 2, 1, 15: capsis, acc. to Cic. Or. 45, 154, = cape si vis, but this is an error; cf. Quint. 1, 5, 66; old perf. cepet, Col. Rostr. 5; v. Wordsworth, Fragm. and Spec. p. 170), 3, v. a. [cf. kôpê, handle; Lat. capulum; Engl. haft; Germ. Heft; Sanscr. root hri-, take; cf. Gr. cheir, Engl. and Germ. hand, and Goth. hinthan, seize].

Lit.

In gen., to take in hand, take hold of, lay hold of, take, seize, grasp (cf.:

sumo, prehendo): si hodie hercule fustem cepero aut stimulum in manum,

Plaut. Aul. 1, 1, 9:

cape hoc flabellum,

Ter. Eun. 3, 5, 47:

cepit manibus tympanum,

Cat. 6, 3, 8:

tu, genitor, cape sacra manu patriosque Penatis,

Verg. A. 2, 717:

cape saxa manu, cape robora, pastor,

id. G. 3, 420:

flammeum,

Cat. 61, 8:

acria pocula,

Hor. S. 2, 6, 69:

lora,

Prop. 3 (4), 9, 57:

baculum,

Ov. M. 2, 789:

colum cum calathis,

id. ib. 12, 475:

florem ternis digitis,

Plin. 24, 10, 48, § 81:

pignera,

Liv. 3, 38, 12; Dig. 48, 13, 9, § 6; Gai Inst. 4, 29:

ut is in cavea pignus capiatur togae,

Plaut. Am. prol. 68: rem manu, Gai Inst. 1, 121:

rem pignori,

Dig. 42, 1, 15, § 7; cf. ib. 42, 1, 15, § 4:

scutum laeva,

Plin. 33, 1, 4, § 13:

capias tu illius vestem,

Ter. Eun. 2, 3, 79: cape vorsoriam, seize the sheet, i. e. take a tack, turn about, Plaut. Trin. 4, 3, 19.—Very freq. of arms (cf. sumo); so in gen.: arma, to take up arms, i. e. engage in war or battle, Cic. Rab. Perd. 7, 20 sq.; 9, 27; 11, 31; id. Planc. 36, 88; id. Phil. 4, 3, 7; Caes. B.G. 5, 26; 7, 4; Sall. C. 27, 4; 30, 1; 33, 2; 52, 27; id. J. 38, 5; 102, 12; Ov. M. 3, 115 sq.; 12, 91; 13, 221;

and of particular weapons: ensem,

Ov. M. 13, 435:

tela,

id. ib. 3, 307; 5, 366 et saep.—Of food, to take, partake of:

quicum una cibum Capere soleo,

Plaut. Trin. 4, 2, 61; Ter. Eun. 2, 3, 77; Sall. J. 91, 2:

lauti cibum capiunt,

Tac. G. 22.—

In partic.

Of living objects.

To take into possession, take captive, seize, make prisoner.

Of persons:

oppidum expugnavimus, et legiones Teleboarum vi pugnando cepimus,

Plaut. Am. 1, 1, 258: summus ibi capitur meddix, occiditur alter, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 123 Mull. (Ann. v. 296 Vahl.):

quoniam belli nefarios duces captos jam et comprehensos tenetis,

Cic. Cat. 3, 7, 16:

ibi Orgetorigis filia atque unus e filiis captus est,

Caes. B. G. 1, 26:

reges capiuntur,

Lucr. 4, 1013; Tac. A. 4, 33:

capta eo proelio tria milia peditum dicuntur,

Liv. 22, 49, 18:

quos Byzantii ceperat,

Nep. Paus. 2, 3; id. Alcib. 9, 2; id. Dat. 2, 5; Quint. 6, 3, 61:

captos ostendere civibus hostes,

Hor. Ep. 1, 17, 33:

captus Tarento Livius,

Cic. Brut. 18, 72:

servus ex hoste captus,

Quint. 5, 10, 67.—Hence, P. a. as subst.: captus, i, m., = captivus, a prisoner, captive:

in captos clementia uti,

Nep. Alcib. 5, 7:

inludere capto,

Verg. A. 2, 64:

quae sit fiducia capto,

id. ib. 2, 75:

ex captorum numero,

Liv. 28, 39, 10; Tac. A. 6, 1; 12, 37; 15, 1.—Also, capta, ae, f., a female captive:

dicam hanc esse captam ex Caria, Ditem ac nobilem,

Ter. Heaut. 3, 3, 47.—

Of animals, birds, fish, etc., to catch, hunt down, take: quid hic venatu non cepit? Varr. ap. Non. p. 253, 31:

si ab avibus capiundis auceps dicatur, debuisse ajunt ex piscibus capiundis, ut aucupem, sic piscicupem dici,

id. L. L. 8, § 61 Mull.:

hic jaculo pisces, illa capiuntur ab hamis,

Ov. A. A. 1, 763:

neque quicquam captum'st piscium,

Plaut. Rud. 2, 1, 12; cf.:

nisi quid concharum capsimus,

id. ib. v. 18; Cic. Off. 3, 14, 58; Plin. 33, 1, 6, § 27: acipenserem, Cic. ap. Macr. S. 2, 12:

cervum,

Phaedr. 1, 5, 5; cf.:

hic (Nereus) tibi prius vinclis capiendus,

Verg. G. 4, 396.—

To win, captivate, charm, allure, enchain, enslave, fascinate; mostly with abl. of means: Ph. Amore ardeo. Pa. Quid agas? nisi ut te redimas captum quam queas Minumo, Ter. Eun. 1, 1, 29:

quod insit in iis aliquid probi, quod capiat ignaros,

Cic. Off. 3, 3, 15: [p. 284] animum adulescentis... pellexit eis omnibus rebus, quibus illa aetas capi ac deleniri potest, id. Clu. 5, 13:

quamvis voluptate capiatur,

id. Off. 1, 30, 105; Quint. 5, 11, 19:

quem quidem adeo sua cepit humanitate,

Nep. Alcib. 9, 3:

secum habuit Pomponium, captus adulescentis et humanitate et doctrina,

id. Att. 4, 1:

nec bene promeritis capitur (deus), nec tangitur ira,

Lucr. 2, 651: ut pictura poesis;

erit quae si propius stes Te capiat magis, et quaedam si longius abstes,

Hor. A. P. 362:

hunc capit argenti splendor,

id. S. 1, 4, 28:

te conjux aliena capit,

id. ib. 2, 7, 46:

Cynthia prima suis miserum me cepit ocellis,

Prop. 1, 1, 1:

carmine formosae, pretio capiuntur avarae,

Tib. 3, 1, 7:

munditiis capimur,

Ov. A. A. 3, 133; id. M. 4, 170; 6, 465; 7, 802; 8, 124; 8, 435; 9, 511; 10, 529;

14, 373: amore captivae victor captus,

Liv. 30, 12, 18:

dulcedine vocis,

Ov. M. 1, 709; 11, 170:

voce nova,

id. ib. 1, 678:

temperie aquarum,

id. ib. 4, 344:

(bos) herba captus viridi,

Verg. E. 6, 59:

amoenitate loci,

Tac. A. 18, 52:

auro,

Hor. C. 2, 18, 36:

neque honoris neque pecuniae dulcedine sum captus,

Cic. Fam. 11, 28, 2:

splendore hominis,

id. Fin. 1, 13, 42: ne oculis quidem captis in hanc fraudem decidisti;

nam id concupisti quod numquam videras,

id. Verr. 2, 4, 45, § 102.—

To cheat, seduce, deceive, mislead, betray, delude, catch:

sapientis hanc vim esse maximam, cavere ne capiatur, ne fallatur videre,

Cic. Ac. 2, 20, 66:

injurium autem'st ulcisci advorsarios? Aut qua via te captent eadem ipsos capi?

Ter. Hec. 1, 1, 16: uti ne propter te fidemque tuam captus fraudatusque sim, form. ap. Cic. Off. 3, 17, 70:

eodem captus errore quo nos,

involved in the same error, Cic. Phil. 12, 2, 6; id. ap. Non. p. 253, 25; cf.:

ne quo errore milites caperentur,

Liv. 8, 6, 16:

capere ante dolis Reginam,

Verg. A. 1, 673:

captique dolis lacrimisque coactis (Sinonis),

id. ib. 2, 196:

ubi me eisdem dolis non quit capere,

Sall. J. 14, 11:

adulescentium animi molles et aetate fluxi dolis haud difficulter capiebantur,

id. C. 14, 5:

capi alicujus dolo,

Nep. Dat. 10, 1:

dolum ad capiendos eos conparant,

Liv. 23, 35, 2:

quas callida Colchis (i.e. Medea) amicitiae mendacis imagine cepit,

Ov. M. 7, 301.—

To defeat, convict, overcome in a suit or dispute (rare):

tu si me impudicitiae captas, non potes capere,

Plaut. Am. 2, 2, 189:

tu caves ne tui consultores, ille ne urbes aut castra capiantur (cf. B. 2. b. infra),

Cic. Mur. 9, 22:

callidus et in capiendo adversario versutus (orator),

id. Brut. 48, 178.—

To deprive one of his powers or faculties, to harm.

Of the physical powers, to lame, mutilate, maim, impair or weaken in the limbs, senses, etc. (only pass. capi, and esp. in part. perf. captus):

mancus et membris omnibus captus ac debilis,

Cic. Rab. Perd. 7, 21:

ipse Hannibal... altero oculo capitur,

loses an eye, Liv. 22, 2, 11:

captus omnibus membris,

id. 2, 36, 8:

capti auribus et oculis metu omnes torpere,

id. 21, 58, 5:

oculis membrisque captus,

Plin. 33, 4, 24, § 83:

congerantur in unum omnia, ut idem oculis et auribus captus sit,

Cic. Tusc. 5, 40, 117:

si captus oculis sit, ut Tiresias fuit,

id. Div. 2, 3, 9; Verg. G. 1, 183:

habuit filium captum altero oculo,

Suet. Vit. 6:

censorem Appium deum ira post aliquot annos luminibus captum,

Liv. 9, 29, 11; Val. Max. 1, 1, 17:

lumine,

Ov. F. 6, 204:

princeps pedibus captus,

Liv. 43, 7, 5; cf.:

captum leto posuit caput,

Verg. A. 11, 830;

and of the mole: aut oculis capti fodere cubilia talpae,

id. G. 1, 183.—

Of the mental powers, to deprive of sense or intellect; only in part. perf. captus, usu. agreeing with pers. subj., and with abl. mente, silly, insane, crazy, crazed, lunatic, mad:

labi, decipi tam dedecet quam delirare et mente esse captum,

Cic. Off. 1, 27, 94:

vino aut somno oppressi aut mente capti,

id. Ac. 2, 17, 53; Quint. 8, 3, 4;

rarely mentibu' capti,

Lucr. 4, 1022; so,

animo,

Sen. Herc. Fur. 107; very rarely with gen.:

captus animi,

Tac. H. 3, 73.— Absol.:

virgines captae furore,

Liv. 24, 26, 12.—Less freq. agreeing with mens or animus:

viros velut mente capta cum jactatione fanatica corporis vaticinari,

Liv. 39, 13, 12:

captis magis mentibus, quam consceleratis similis visa,

id. 8, 18, 11; cf.:

capti et stupentes animi,

id. 6, 36, 8.—

To choose, select, elect, take, pick out, adopt, accept a person for a particular purpose or to sustain a particular office or relation:

de istac sum judex captus,

Plaut. Merc. 4, 3, 33:

Aricini atque Ardeates de ambiguo agro... judicem populum Romanum cepere,

Liv. 3, 71, 2:

me cepere arbitrum,

Ter. Heaut. 3, 1, 91:

te mihi patronam capio, Thais,

id. Eun. 5, 2, 48:

quom illum generum cepimus,

id. Hec. 4, 1, 22; cf.:

non, si capiundos mihi sciam esse inimicos omnis homines,

make them enemies thereby, id. And. 4, 2, 12:

si quis magistrum cepit ad eam rem inprobum,

id. ib. 1, 2, 21.—So the formula of the Pontifex Maximus, in the consecration of a vestal virgin: sacerdotem Vestalem, quae sacra faciat... ita te, Amata, capio, Fab. Pict. ap. Gell. 1, 12, 14; cf.:

plerique autem capi virginem solam debere dici putant, sed flamines quoque Diales, item pontifices et augures capi dicebantur,

Gell. 1, 12, 15:

jam ne ea causa pontifex capiar?... ecquis me augurem capiat? Cat. ib. § 17: Amata inter capiendum a pontifice maximo appellatur, quoniam, quae prima capta est, hoc fuisse nomen traditum est, Gell. ib. § 19: rettulit Caesar capiendam virginem in locum Occiae,

Tac. A. 2, 86; 4, 16; 15, 22:

religio, quae in annos singulos Jovis sacerdotem sortito capi jubeat,

Cic. Verr. 2, 2, 51, § 127:

C. Flaccus flamen captus a P. Licinio pontifice maximo erat,

Liv. 27, 8, 5 Weissenb. ad loc.—

Of places.

To occupy, choose, select, take possession of, enter into; mostly milit. t. t., to take up a position, select a place for a camp, etc.:

loca capere, castra munire,

Caes. B. G. 3, 23:

castris locum capere,

Liv. 9, 17, 15; Suet. Aug. 94 fin.:

locum capere castris,

Quint. 12, 2, 5:

ut non fugiendi hostis, sed capiendi loci causa cessisse videar,

Cic. de Or. 2, 72, 294:

ad Thebanos transfugere velle, et locum extra urbem editum capere,

Nep. Ages. 6, 2:

nocte media profectus, ut locum quem vellet, priusquam hostes sentirent, caperet,

Liv. 34, 14, 1:

neminem elegantius loca cepisse, praesidia disposuisse,

id. 35, 14, 9:

erat autem Philopoemen praecipuae in ducendo agmine locisque capiendis solertiae atque usus,

id. 35, 28, 1:

locum cepere paulo quam alii editiorem,

Sall. J. 58, 3:

duces, ut quisque locum ceperat, cedere singulos,

Dict. Cret. 2, 46; so,

of position on the battle-field: quod mons suberat, eo se recipere coeperunt. Capto monte, etc.,

Caes. B. G. 1, 25:

tenuit non solum ales captam semelsedem, sed, etc.,

Liv. 7, 26, 5:

quem quis in pugnando ceperat locum, eum amissa anima corpore tegebat,

Flor. 4, 1; Sall. C. 61, 2; rarely with dat. of pers.:

tumulum suis cepit,

Liv. 31, 41, 9, for a tomb: LOCVM SIBI MONVMENTO CEPIT. Inscr. Grut. 346, 6;

for taking the auspices' se (Gracchum) cum legeret libros, recordatum esse, vitio sibi tabernaculum captum fuisse,

Cic. N. D. 2, 4, 11; cf.:

Palatium Romulus, Remus Aventinum ad inaugurandum templa capiunt,

Liv. 1, 6, 4;

for refuge: omnes Samnitium copiae montes proximos fuga capiunt,

id. 9, 43, 20:

Anchises natum Conventus trahit in medios... Et tumulum capit,

Verg. A. 6, 753; 12, 562:

ante locum capies oculis ( = eliges),

Verg. G. 2, 230 Serv. ad loc.: nunc terras ordine longo Aut capere aut captas jam despectare videntur (cycni), to select places on which to light, or to be just settling down on places already selected, id. A. 1, 396 Forbig. ad loc.—

To take by force, capture, storm, reduce, conquer, seize:

invadam extemplo in oppidum antiquom: Si id capso, etc.,

Plaut. Bacch. 4, 4, 61: oppidum vi, Cat. ap. Charis. 2, p. 191 P.:

MACELLAM OPPVGNANDO,

Col. Rostr. Inscr. Orell. 549:

CORSICAM,

Inscr. Orell. 551: oppida, Enn. ap. Prisc. 9, p. 868 P. (Ann. v. 487 Vahl.):

ad alia oppida pergit, pauca repugnantibus Numidis capit,

Sall. J. 92, 3; Prop. 3, 4 (4, 3), 16:

Troja capta,

Liv. 1, 1, 1; Hor. S. 2, 3, 191: Coriolos. Liv. 3, 71, 7:

urbem opulentissimam,

id. 5, 20, 1:

ante oppidum Nolam fortissuma Samnitium castra cepit,

Cic. Div. 1, 33, 72:

castra hostium,

Nep. Dat. 6, 7:

concursu oppidanorum facto scalis vacua defensoribus moenia capi possent,

Liv. 42, 63, 6:

plurimas hostium vestrorum in Hispania urbes,

id. 28, 39, 10:

sedem belli,

Vell. 2, 74, 3; cf. Cic. Mur. 9, 22 (B. 1. d. supra).— Trop.:

oppressa captaque re publica,

Cic. Dom. 10, 26: qui, bello averso ab hostibus, patriam suam cepissent, Liv. 3, 50, 15.—

To reach, attain, arrive at, betake one ' s self to (mostly by ships, etc.):

insulam capere non potuerant,

Caes. B. G. 4, 26 fin.:

onerariae duae eosdem quos reliqui portus capere non potuerunt,

id. ib. 4, 36:

accidit uti, ex iis (navibus) perpaucae locum caperent,

id. ib. 5, 23:

nostrae naves, cum ignorarent, quem locum reliquae cepissent,

id. B. C. 3, 28: praemiis magnis propositis, qui primus insulam cepisset, Auct. B. Alex. 17.— Trop.:

qui... tenere cursum possint et capere otii illum portum et dignitatis,

Cic. Sest. 46, 99.—

Of things of value, property, money, etc.

In gen., to take, seize, wrest, receive, obtain, acquire, get, etc.:

AVRVM, ARGENTVM,

Col. Rostr. Inscr. Orell. 549:

de praedonibus praedam capere,

Plaut. Truc. 1, 2, 14:

agros de hostibus,

Cic. Dom. 49, 128:

ut ager ex hostibus captus viritim divideretur,

Liv. 4, 48, 2:

quinqueremem una cum defensoribus remigibusque, Auct. B. Alex. 16, 7: naves,

Nep. Con. 4, 4:

classem,

id. Cim. 2, 2:

magnas praedas,

id. Dat. 10, 2:

ex hostibus pecuniam,

Liv. 5, 20, 5; cf.:

e nostris spolia cepit laudibus, Cic. poet. Tusc. 2, 9, 22: signum ex Macedonia,

id. Verr. 2, 4, 58, § 149:

signum pulcherrimum Carthagine captum,

id. ib. 2, 4, 38, §

82: sed eccam ipsa egreditur, nostri fundi calamitas: nam quod nos capere oportet, haec intercipit,

Ter. Eun. 1, 1, 35:

cape cedo,

id. Phorm. 5, 8, 57:

ut reliqui fures, earum rerum quas ceperunt, signa commutant,

Cic. Fin. 5, 25, 74:

majores nostri non solum id, quod de Campanis (agri) ceperant, non imminuerunt, etc.,

id. Agr. 2, 29, 81:

te duce ut insigni capiam cum laude coronam,

Lucr. 6, 95.—With abstr. objects:

paupertatem adeo facile perpessus est, ut de republica nihil praeter gloriam ceperit,

Nep. Epam. 3, 4:

ut ceteri, qui per eum aut honores aut divitias ceperant,

id. Att. 7, 2:

quoniam formam hujus cepi in me et statum,

assumed, Plaut. Am. 1, 1, 110:

quare non committeret, ut is locus ex calamitate populi Romani nomen caperet,

Caes. B. G. 1, 13:

regnum Tiberinus ab illis Cepit,

succeeded to, Ov. M. 14, 615.—

In particular connections.

With pecuniam (freq. joined with concilio; v. infra), to take illegally, exact, extort, accept a bribe. take blackmail, etc., esp. of magistrates who were accused de pecuniis repetundis:

his ego judicibus non probabo C. Verrem contra leges pecuniam cepisse?

Cic. Verr. 2, 1, 4, § 10:

HS. quadringentiens cepisse te arguo contra leges,

id. ib. 2, 2, 10, § 26; cf.:

quicquid ab horum quopiam captum est,

id. ib. §

27: tamen hae pecuniae per vim atque injuriam tuam captae et conciliatae tibi fraudi et damnationi esse deberent,

id. ib. 2, 3, 40, §

91: utrum (potestis), cum judices sitis de pecunia capta conciliata, tantam pecuniam captam neglegere?

id. ib. 2, 3, 94, §

218: quid est aliud capere conciliare pecunias. si hoc non est vi atque imperio cogere invitos lucrum dare alteri?

id. ib. 2, 3, 30, §

71: sequitur de captis pecuniis et de ambitu,

id. Leg. 3, 20, 46:

ita aperte cepit pecunias ob rem judicandam, ut, etc.,

id. Fin. 2, 16, 54:

quos censores furti et captarum pecuniarum nomine notaverunt,

id. Clu. 42, 120:

nondum commemoro rapinas, non exactas pecunias, non captas, non imperatas,

id. Pis. 16, 38:

si quis ob rem judicandam pecuniam cepisset... neque solum hoc genus pecuniae capiendae turpe, sed etiam nefarium esse arbitrabantur,

id. Rab. Post. 7, 16; id. N. D. 3, 30, 70; Sall. J. 32, 1:

ab regibus Illyriorum,

Liv. 42, 45, 8:

saevitiae captarumque pecuniarum teneri reum,

Tac. A. 3, 67; 4, 31.—

Of inheritance and bequest, to take, inherit, obtain, acquire, get, accept:

si ex hereditate nihil ceperit,

Cic. Off, 3, 24, 93:

qui morte testamentove ejus tantundem capiat quantum omnes heredes,

id. Leg. 2, 19, 48:

abdicatus ne quid de bonis patris capiat,

Quint. 3, 6, 96:

aut non justum testamentum est, aut capere non potes,

id. 5, 14, 16:

si capiendi Jus nullum uxori,

Juv. 1, 55:

qui testamentum faciebat, ei, qui usque ad certum modum capere potuerat, legavit, etc.,

Dig. 22, 3, 27: quod ille plus capere non poterat, ib. fin.:

qui ex bonis testatoris solidum capere non possit,

ib. 28, 6, 6; 39, 6, 30.—

Of regular income, revenue, etc., rents, tolls, profits, etc., to collect, receive, obtain: nam ex [p. 285] eis praediis talenta argenti bina Capiebat statim, Ter. Phorm. 5, 3, 7:

capit ille ex suis praediis sexcenta sestertia, ego centena ex meis,

Cic. Par. 6, 3, 49:

stipendium jure belli,

Caes. B. G. 1, 28:

quinquagena talenta vectigalis ex castro,

Nep. Alcib. 9, 4:

vectigal ex agro eorum capimus,

Liv. 28, 39, 13:

quadragena annua ex schola,

Suet. Gram. 23:

si recte habitaveris... fundus melior erit... fructus plus capies,

Cato, R. R. 4, 2.—

Trop.

Of profit, benefit, advantage, to take, seize, obtain, get, enjoy, reap (mostly in phrase fructum capere):

metuit semper, quem ipsa nunc capit Fructum, nequando iratus tu alio conferas,

Ter. Eun. 3, 1, 59:

honeste acta superior aetas fructus capit auctoritatis extremos,

Cic. Sen. 18, 62:

ex iis etiam fructum capio laboris mei,

id. Div. 2, 5:

ex quibus (litteris) cepi fructum duplicem,

id. Fam. 10, 5, 1:

multo majorem fructum ex populi existimatione illo damnato cepimus, quam ex ipsius, si absolutus esset, gratia cepissemus,

id. Att. 1, 4, 2:

fructum immortalem vestri in me et amoris et judicii,

id. Pis. 14, 31:

aliquem fructum dulcedinis almae,

Lucr. 2, 971; 5, 1410; Luc. 7, 32.—In other connections:

quid ex ea re tandem ut caperes commodi?

Ter. Eun. 3, 5, 25:

utilitates ex amicitia maximas,

Cic. Lael. 9, 32:

usuram alicujus corporis,

Plaut. Am. prol. 108.—

Of external characteristics, form, figure, appearance, etc., to take, assume, acquire, put on:

gestum atque voltum novom,

Ter. Phorm. 5, 6, 50 ' faciem aliquam cepere morando, Ov. M. 1, 421; 13, 605:

figuras Datque capitque novas,

id. ib. 15, 309:

formam capit quam lilia,

id. ib. 10, 212; cf.:

duritiam ab aere,

id. ib. 4, 751.— Transf., of plants, etc.:

radicem capere,

to take root, Cato, R. R. 51:

cum pali defixi radices cepissent,

Plin. 17, 17, 27, § 123:

siliculam capere,

Varr. R. R. 1, 23, 3:

maturitatem capere,

Col. 4, 23, 1:

radix libere capit viris,

Plin. 17, 21, 35, § 161:

vires cepisse nocendi,

Ov. M. 7, 417:

(telinum) rursus refrigeratum odorem suum capit,

Plin. 13, 1, 2, § 13.—

Of mental characteristics, habits, etc., to take, assume, adopt, cultivate, cherish, possess:

cape sis virtutem animo et corde expelle desidiam tuo,

Plaut. Trin. 3, 2, 24:

qua re si Glabrionis patris vim et acrimoniam ceperis ad resistendum hominibus audacissimis, si avi prudentiam ad prospiciendas insidias, etc.,

Cic. Verr. 1, 17, 52:

aliquando, patres conscripti, patrium animum virtutemque capiamus,

id. Phil. 3, 11, 29:

consuetudinem exercitationemque,

id. Off. 1, 18, 59:

misericordiam,

id. Quint. 31, 97:

quam (adsuetudinem) tu dum capias, taedia nulla fuge,

Ov. A. A. 2, 346:

disciplinam principum,

Plin. Pan. 46. —With dat.:

quorum animis avidis... neque lex neque tutor capere est qui possit modum,

Plaut. Aul. 3, 5, 14 Wagn. ad loc.—